Johann Friedrich Leopold Woeste - Christine Koch Mundartarchiv

34
Op dat föhrt iät ne glücklick nao Amsterdamme, baonennen de
Küenink wuenede. As hai dao hen küemet, fraoget hä im Sluotte, ef se
niënen Dainer nödig hädden. – Jao, segget se, hä könn män bliewen.
Dao sall maol der Prinzessin, siner Frau, en Köppken Täi brengen. Hai
niëmet dat Köppken un lätt unbemiärket sinen güldenen Trüggerink
derin fallen. As de Prinzessin iutdrinket, fint sai den Rink oppem
Buom un bekieket ne. De Verstand stäit iär stille, as se süht, et es de
Rink, diän sai iärem Mann giëwen hadde.
Se schicket faortens iäre Kammerfrau runner un lätt den Dainer
verlangen, dä den Täi bracht hädde. Däi küemet, un as sai ne nu
schiärper ansüht, erkennt se iären Mann un beswäiget [= wird
ohnmächtig] füär Freude. Dat giët Unliedighait [= Unruhe] im
Sluoette.
Män derwiele dat se nu gaot un dem Küeninge Beschäid segget, es de
Prinzessin wiër bikuemen, un de baiden Echtelui haollt sik in den
Armen. De Kopmann vertellt nu dem Küeninge, bu et iäm gaon was.
Dao lätt de Küenink all sin Volk im Sluotte binäinkuemen un verbütt
ne, dat se van diäm, bat geschaihen was, derbiuten dat minneste
segget.
Den annern Dag es en grot Gastmaohl oppen Sluotte. Ok de Generaol
wärt dertau biän. De Kopmann aowwer sall sik füäräirst nit saihn
laoten. As de Gäste alle an der Tafel sittet, vertellt de Küenink ne
Geschichte, as wann se sik kuortens in Engelland taudriägen hädde: en
küeninkliken Dainer, siët hai, hädde des Küeninges Äidem
ächterstiëks ümmebracht un füärgiëwen, dai wäör verunglücket. –
„Bat es säo´n Böisewicht wuol wärt, Generaol?“ fraoget hä.
„Wann iëk Künink van Engelland wäör“, siët de Generaol, „ik lait
lange scharpe Niägel rund herüm in´n Fatt slaohn, dao dä´k ne rin un
lait dat Fatt wältern, bit datte dot wäör.“
Dao stäit de Küenink op un siët: „Du hiäs din äigen Urdäil
spruocken!“ un in demselftigen Ogenblick triëtt de Kopmann int Saal.
De baiden Echteluie liäwet nu wiër glücklich tehope, un kain Jaohr es
rümme, dao kriët se ´n Iärwen, en laiflick Süenken, fien as´n gemaolet
Bild.
Es an äinem schöinen Suemerdage gaoht se tesamen riut, un de Maged
driëget ne dat Kind, dao küemet ne op enmaol en klain gries
Männeken in der Mäute. De Kopmann kennt et faortens un iäm fällt
in, bai [bat?] hai luowet hadde.