Johann Friedrich Leopold Woeste - Christine Koch Mundartarchiv

35
„Kenn I mi noch?“ siët de Klaine. – „Gewiß“, siët de Kopmann, „soll
ik minen Redder nit mähr kennen?“ – Du küemes siëker un woß dinen
Lohn hahlen. Jao, alles Geld un Guet saß du hewwen, dat wi in düem
Jaohr wunnen hett.“
„Hett ik dann nix anners wunnen?“ fraoget dat Männeken un wieset te
glieker Tiet met´m Finger oppet Kind. As iät säo kuiert, kriupet dem
Kopmann füär Schrecken de Haar te Biärge. Doch dat Männeken
niëmt iäm faortens de Bülten [= Last, Druck] vam Hiärten un siët:
„Sie män getrost! Ik verlange wedder din Geld alink aodder half, noch
din Kind. Aowwer wäistu, bai ik sin? – Iëk sin de witte Swane, dä di
iut der Säi ant Land reddiget hiät, iëk sin ok dat Gäist van dem Manne,
diäm sin Liekem du iut dem Schuottstäine frie kofft un ährlick
begrawen hiäs.“ – Säo sprak dat klaine griese Männeken un verswand.
Text nach: Henßen, Gottfried (Bearb.): In de Uhlenflucht. Plattdeutsche Schwänke und
Märchen aus Westfalen. Münster 1939. / 2. Aufl. 1940 / 3. Aufl. 1952, S. 100-104. [Erstveröffentlichung:
„Zeitschrift für deutsche Mythologie III, 46, Göttingen 1855; von Fr. Woeste
im Märkischen aufgezeichnet“.]
Dat Swiärt med me güllenen Griëppe
Was maol en Küenink, dä hadde im Kreyge en biutermaoten köstleck
Swiärt med me güllenen Griëppe gewunnen. As nû sîne drei Süehne
gräotjäöhrig sîd, dao tagget se sick drümme, bei van iëhne maol dat
Swiärt iärwen soll. De Küenink hört dat. Dao reip hä se bî sick un
siëte: “Laot't dat Taggen sin! Dat Swiärt sall sînen Häären finnen noch
ääger at ick däot sin. Iëhrt sött alle drei op Reise gaohn. Wesker äin
van Ink dann dä schönnste Dat verrichtet, dei sall dat Swiärt van mi
hewwen!“
Dä Jüngelinge maket sick nû tehäope op en Wiägg, un as se in en
gräoten Waold kuëmmet, dao gäiht de äine hott, dä annere hâr.
Nao 'ner Weyle küemmt diäm Öllsten en Wulf in de Meite, diän slätt
hei däot, trecket iëhm et Fell af un niämmt dat met nao Häos.
Diäm twedden kümmet 'ne Löüwe entiëgen, dei betwinget hä un
brenget äok dat Fell häime.
De jüngste owwer driäpped en Drâken, diän brenget hei ümme um
niämmet de Tiähnne met nao Häos.