Johann Friedrich Leopold Woeste - Christine Koch Mundartarchiv

36
Dao siëtt de Küenink: »Mîn jüngste Suëhn hiät de gröttste Heldendaot
verrichet; iëhm küemmt dat Swiärt tau!« As de anneren Süehne dat
häört, dao segget se, dat wäör unrecht. Wann de Drâke iëhne in de
Meite küemmen wäör, dann hä'n sei 'me äok wuoll erlaggt. Dao op
siëtt de Küenink: »Dann söllt iëhrt noch enns äottrecken un verseiken,
bat Ink dat Glücke beskiährt!«
Düetmaol sind se alle drei te Piärre un as Ridders gewiährt un trecket
op Aowentuir äot.
Lâte am Aowend es de öllste im Waolle, dao suiht hei häoge op em
Auwer en Lecht. Hä ritt derop tau un höert dao wuat güärgeln. Dao
liëtt dao en armen Mann, ganz verlaoten, dä es am Afstiärwen van
wiägen Hungers. Hei maket sinen Mantelsack uappen un däilt met
iëhm sîne Liäwensmiddel.
De twedde Suëhn driäppet in der Wildnisse en Huiseken an, dao
wären van Wind un Wiër alle Wänne räotefallen. Derinne ligget väiër
nackende Kinner, dä sind sähnao däot van Kölde un Hunger. As hei
dat suiht, wickelde hä se in sinen Mantel un giëtt 'ne wuat te iätten.
De jüngeste küemmet op siner Reise inne huale Straote, dao kritt hei
van ächter hiër op en Maol en düchtigen Slagg met 'me Klüppel in en
Nacken. Hei dreiget sick swanke rümme un trecket blank. Indiäm fällt
en Mann vüör iëhm op de Knei un höllt ân üm sin Liäwen; hei hädde
düen Angriëpp van Näot un Armaut daon. Dao giëtt hei 'me noch en
Almäosen un lätt 'ne gaohn.
As dä drei Breiërs nû wîer nao Häos kuëmmet, dao vertellt jäideräin
diäm Vâr, bat hä äotrichtet hiät. Dao siëtt de Künink: »Minem
jüngesten Suëhne gebuirt dat Swiärt. De beiden anneren segget owwer
weyër, dat wäör unrecht; sei hä'n datselftige daon, wann dei Röüwer
iëhn ânkuëmmen wäör.
Üöwwer dat wett de jüngste Suëhn verdreitlick un trecket alläine
wiägg, üm sin Glücke oder Unglücke te finnen. As hei all weyt in der
Welt rümme wiësen es, häört hei, dat dem Küeninge van Italigen sin
Dochter stuollen es, dei hiät de Turk in Verwahr op em Sluatte. De
Küenink, iëhr Vâr, hadde ower allerwiägen äotraupen laoten, bei iëhm
sin Dochter reddigede un weyërbrächte, dei soll se ter Frau hewwen.
Use Prinz mâket sick nû met sînem Deiner op, üm dat Sluatt te seiken.
Äines Aowends kuëmmet se bî en Kluisener, diäm vertellt de Prinz,
bat sin Vüörniämmen es. Dao siëtt de Kluisener: »Dat Sluatt es män
'ne Stunne weyt van heyer af'e und liëtt op 'me häogen Biärge. Ick