november-2010

Fréderic mahoux
Gemiste kans in het Brussels stadion
Als iets verkeerd of niet helemaal recht is,
noemen ze dat in Brussel ook wel ‘schieve’. Een muur
kan bijvoorbeeld ‘schieve’ zijn, zeg maar uit het lood
staan, maar wie na net even te veel pinten bier uit
het staminee komt strompelen, is eveneens ‘schieve’.
En de grofste belediging die een Brusselaar iemand
kan geven is wel ‘schieven architect’.
Toen een landelijk dagblad begin september
na de door België verloren voetbalwedstrijd tegen
Duitsland onthulde dat het Koning Boudewijnstadion
in Brussel ‘schieve’ doelpalen had, was dat
daarom groot nieuws. Niet in het minst omdat het
hier een kwalifi catiewedstrijd voor het Europees
Kampioenschap van 2012 betrof.
Iedereen vroeg zich openlijk af of de Duitsers
mogelijk profi jt hadden gehad van het feit dat de
doelpalen aan de linkerkant van het veld niet in het
midden stonden. Ze staan namelijk 20 centimeter
te ver naar links. Dat zou best wel eens meer dan
genoeg kunnen zijn om een bal in het net te zien
verdwijnen die anders naast zou zijn gegaan. Toch?
Het ergste is nog dat het nooit bekend zou zijn
geworden als de roadies van U2 het veld een week
later niet hadden opgemeten; ze dachten hun
podium namelijk netjes in het midden van de doellijn
te zetten, maar dat pakte verkeerd uit.
Voetbalfans waren hogelijk verbaasd, de rest van
ons was lichtelijk geamuseerd. Iedereen had zijn of
haar eigen verklaring, maar voor sommigen was het
duidelijk dat de terreinknecht ladderzat moet zijn
geweest toen hij het veld uitzette. Voor de offi ciële
instanties is de kwestie bijna surreëel, want de gaten
voor de doelpalen en cornervlag zijn permanent en
kunnen niet gewijzigd worden. De Duitse pers hield
het netjes en maakte er weinig woorden aan vuil.
Maar in stilte zullen ze wat afgelachen hebben.
Dus net zoals Pisa een toren heeft, zo heeft
Brussel nu een voetbalstadion. En dat zou weleens
een slecht voorteken kunnen zijn voor onze immer
‘schieve’ politici die momenteel in gesprek zijn over
de mogelijkheden van nieuwe regionale grenzen
tussen Vlaanderen, Wallonië en Brussel…
— THE TALKER —
B R U S S E L S & L O N D O N
kate spicer
Vanuit het drukke Londen…
Toen onze jonge minister van Financiën aankondigde
dat hij van plan was om de kinderbijslag weg te halen
bij de hogere inkomens, werd de uitdrukking ‘gewone
en hardwerkende mensen’ door zowel voor- als
tegenstanders veelvuldig van stal gehaald.
Het is een nare uitdrukking, een clusterbom in het
arsenaal van een retoricus. Generaliserend en subjectief.
Het gaat over iedereen en niemand, en verandert de
bedoelde mensen in slachtoffers en helden tegelijk.
Het is de meest irritante politieke onzin ooit gesproken
en het zou verboden moeten worden.
Er is geen defi nitie van wat ‘gewoon’ of ‘hardwerkend’
betekent en het kan niet worden vastgesteld door een
eenvoudige bloedtest. Maar ik durf te wedden dat geen
mens die zichzelf het stempel hardwerkend aan meet, zo
hard werkend is als, om maar een voorbeeld te noemen,
de mijnwerkers op de foto’s van Sebastiao Salgado. Of als
mijn Oekraïense schoonmaakster.
Ik beschouw mijzelf niet als een gewoon of hardwerkend
mens. Ik ben een mens, ja, en als je aandringt,
dan ik ook tamelijk normaal. Maar ik wil onder geen
beding als hardwerkend worden aangemerkt. De meeste
mensen gaan graag kort door de bocht. God zij dank dat
er wasmachines en rekenmachines zijn. Het verstandig
gebruik van energie is het bewijs van een effi ciënte
machine. Dus hardwerkende mensen zijn ofwel wat
achterlijk, of van dat volstrekt zinloze soort, ‘druk’.
We zijn een volk dat geobsedeerd is door ‘druk’.
“Hallo, hoe gaat het met jou?”
“O, je weet wel, druk, druk, druk.”
Als je het druk hebt, ben je belangrijk. (‘Drukke’
mensen zijn ook vaak ‘gestresst’, een andere favoriete
dooddoener van de moderne mens.) Het algemene idee
is dat drukke mensen succesvol zijn. Bijen hebben het
druk. Mensen zijn, hopelijk, in staat om zware arbeid te
mengen met fi losofi sch nadenken; of in elk geval met
een beetje lanterfanten. Om het altijd druk te hebben,
klinkt afschuwelijk. Geleefd, maar er niet over nagedacht.
Een leven met een broodje achter je bureau.
De volgende keer dat iemand mij hardwerkend en
gewoon noemt, ren ik hard weg. Zoals Thomas Edison, de
uitvinder van de gloeilamp, ooit opmerkte: “Druk zijn wil
niet altijd zeggen dat je echt werkt. Doen alsof is niets
doen.” Dit was iemand die het bij het rechte eind had en
die van zichzelf zei: “Ik heb nog nooit van mijn leven ook
maar één dag gewerkt. Ik heb alleen maar plezier gehad.”
METROPOLITAN 13
Illustratie: Telegramme