Untitled - Stichting Papua Erfgoed

praten, al heeft men ook nog zo veel met elkaar te bespreken,
'k Weet nog wel, toen ik eens een heel belangrijk
oorsprongsverhaal gehoord had waarover ik diezelfde
avond nog eens van gedachte wilde wisselen, dat
de mannen in het Maleis tegen me zeiden: 'Tida ada
dammar, tida ada bitjara'. (Er is geen dammar (meer) en
daarom kunnen wc niet met elkaar praten.) Maar voor
een speciale praatavond als deze zorgt men altijd wel
voldoende dammar in voorraad te hebben. Daar hangt
immers te veel van af! Nu een keer alle mannen en
vrouwen van het dorp bij elkaar zitten om samen te
'praten' mag er beslist geen 'kortsluiting' ontstaan.
Samen praten! Ja, dat is het wat deze mensen eindeloos
doen. Zodra ze 's ochtends opstaan beginnen ze er
al mee. Kleine groepjes mannen en vrouwen staan dan
al in hevige discussies met elkaar gewikkeld. Ieder
schreeuwt tegen iedereen. Tot ver in de omtrek is hun
geschreeuw te horen. Altijd als ik wakker werd en die
mensen zo hoorde te keer gaan, dacht ik dat ze ruzie
hadden. Mannen schreeuwen hun stem hees, vrouwen
proberen er bovenuit te krijsen. Maar een ogenblik
later schateren ze het weer uit van plezier. Een bijzonder
vrolijk en goedlachs volk, die Papoea's! Neen, geen
ruzies, maar 'gesprekken' over het werk, over de dagindeling
en over de plaats, waar deze keer het voedsel
gezocht zal worden. Overdag worden de discussies
voortgezet: de vrouwen bij hun werk in het sagomoeras,
waar de mannen ze niet horen, of bij het groenten zoeken;
de mannen, als ze 'lui' in het dorp rondhangen of
als ze in hun mannenhuizen zitten waar ze ongestoord
over de vrouwen kunnen roddelen en moppen kunnen
tappen. En 's avonds, bij de hoog oplaaiende houtvuren
wordt er weer opnieuw gepraat. Je begrijpt niet, dat ze
nooit eens uitgepraat raken: dag in dag uit hetzelfde
leven, zonder grote veranderingen, zonder (veel)
schokkende gebeurtenissen, altijd dezelfde gezichten
96