Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Faareh, een religie zonder God
Midden in de dorpjes Analie, Mainèkwe en Amniharifareh
staat een groot, rond gebouw. Het brede, kegelvormige
dak steekt ver over de wanden heen en reikt
bijna tot aan de grond. Je moet er onder door kruipen
om bij één van de twee nauwe openingen te kunnen
komen die toegang geven tot het gebouw. Aardedonker
is het daat binnen. De cirkelvormige vloer ligt ruim
een meter boven de grond, stevig gestut door tientallen
palen en balken. Hij is gemaakt van lange, dikke repen
boombast, stevig genoeg om vele op de plaats hossende
en stampende mannen en vrouwen te kunnen dragen.
Dwars door het gebouw, van de ene toegang naar de
andere, lopen twee evenwijdige rijen palen, die een soort
gang vormen. Aan weerszijden van dit middenpad, op
manshoogte ongeveer, ligt de eerste verdieping. Daarboven
strekt zich de zolder uit. Een heel klein luikje
geeft toegang tot die zolder, maar geen mens die daar
ooit komt. Daar worden de schedels van de verslagen
vijanden bewaard. Van de top van het gebouw tot even
boven het middelpunt van de vloer hangt een middenpaal,
stevig vastgeklemd tussen twee balken, die over
het middenpad heen van de ene verdieping naar de
andere lopen. Als een dunne spies steekt die paal zelfs
nog anderhalve meter boven de top van het dak uit.
Alles aan, om en in dit gebouw is 'gans anders' dan
wat we van de andere huizen gewend zijn: de vorm, de
grootte, zijn functie, zijn interieur. Dat 'gans andere'
108