Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Zijn zuster Moantse heeft al twee kinderen gehad; het
eerste is dood geboren, het tweede stierf voor het een
half jaar oud was. Hoe zal het nu met dit kind gaan?
Djiri hoopt vurig dat het een meisje wordt. Dan kan
hij haar 'inruilen' voor een vrouw. Maar Djiri is toch
ook al dankbaar als het een jongen wordt; hij wil alleen
graag dat het in leven blijft.
Er zijn mensen in Europa die menen, dat Papoea's het
niet meer zo erg vinden als kinderen dood geboren
worden of heel jong sterven. 'Men is er toch aan gewend'
zegt men dan laconiek, doelende op die grote
kindersterfte van 30 of 40%. Maar niets is minder
waar! Onbeschrijflijk is het verdriet van zo'n Papoeamoeder.
Even buiten het dorp, aan de rand van het oerwoud,
is Sarin al bezig met het bouwen van een geboottehutje.
Het is een kegelvormig hutje van takken en bladeren
met een middellijn van ruim één meter en ongeveer
2 1/2 meter hoog.
Zodra een vrouw haar baby verwacht moet zij in dit
nauwe hutje plaats nemen, afgezonderd van de mensen
en het leven in het dorp. Ze mag ook niet eerder het
hutje verlaten voordat het kind geboren is. Moantse
heeft slechts één dag zo opgesloten gezeten, maar de
Mandervrouw Djandjen heeft niet minder dan vijf dagen
in zo'n hutje moeten doorbrengen. Al die tijd is het de
echtgenoot - en iedere andere man - ten strengste verboden
het hutje te betreden of zelfs maar dicht te
naderen.
Zwangerschap en de op handen zijnde bevalling zijn
buitengewoon gevaarlijke toestanden, waarbij het om
het leven en de dood van mensen gaat. De man mag
die tijd geen gat graven, het zou het graf je van zijn kind
betekenen. Dat houdt dan tevens in, dat hij ook geen
bomen of andere gewassen mag planten, daar zelfs het
kleinste gat in de aarde onheil over het kind kan brengen.
60