Untitled - Stichting Papua Erfgoed

zelf al het dorp uitgevlucht. Hij zou het er anders niet
levend van af gebracht hebben. De publieke opinie
vond nu, dat Iemor voorlopig niet uit zijn verbanning
hoefde terug te keren ook. Deze verbanning uit je eigen
dorp is het ergste dat er bestaat. Iemor zelf vertelde me,
dat hij veel liever een flink pak slaag gekregen zou hebben,
dan uit het dorp verbannen te zijn. Hoe moet zo'n
man aan voedsel komen? Overal wordt hij belaagd door
vijanden en zelfs bij bevriende stammen voelt hij zich
ellendig en door tovenarij bedreigd. Zelden of nooit
vertoont zo'n banneling zich dan ook onder mensen en
menigeen heeft zo de hongerdood gevonden. De enige
met wie Iemor tijdens zijn verbanning nog wel contact
had was zijn oudere broer Dogon. Die hield hem op de
hoogte van wat er zo al in het dorp gebeurde en vooral
van de stemming in het dorp. Na een maand of zo polst
Dogon eens deze en gene of hij brengt het geval van
zijn broer eens ter sprake op een praatavond om de publieke
opinie te peilen. Zolang iemand tegen de terugkeer
van de verbannene is adviseert Dogon zijn jongere
broer om nog maar een tijdje weg te blijven. Wanneer
de deining wat geluwd is en niemand meer bezwaren
heeft tegen zijn terugkeer, ook de bedrogen echtgenoot
niet, deelt Dogon dat zijn jongere broer mee en samen
keren ze naar het dorp terug. Niemand praat er dan ook
meer over.
Kansen op ruzies en conflicten zijn er in deze dorpssamenlevingen
te over, meer dan bij ons, waar mensen
in de grote steden soms hun eigen buren niet kennen.
Hier leven mensen dag in, dag uit; jaar in, jaar uit samen
op hetzelfde kleine stukje grond. Ieder is er precies met
het doen en laten van de ander op de hoogte. Niemand
kan hier geheimpjes hebben of een dubbel leven leiden.
Er kan hier niets voorvallen of de anderen weten ervan
en bemoeien zich er mee. De huisjes, die meestal rondom
een klein pleintje staan, hebben geen wanden of
102