Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Bowèz, het teken van de dood
Het is vijf uur in de namiddag. Plotseling komt Katoear,
angstig schreeuwend, het dorp binnen rennen: 'Bowèz
bowèz!' Opeens is de hele rustige sfeer in wilde paniek
veranderd. Vrouwen laten hun eten staan en grijpen
hun kinderen, die ze angstig tegen zich aandrukken.
Mannen rennen zenuwachtig en opgewonden het
dorpspleintje op en neer, niet wetende wat ze het eerst
moeten doen. Ze drommen om Katoear heen om te
horen wat er precies is voorgevallen. Maar Katoear is
nog geheel buiten zichzelf. Vraten kan hij niet. 'Bowèz,
bowèz', schreeuwt hij maar. De paniek wordt steeds
groter. Kinderen huilen, mannen grijpen nu hun pijlen
en bogen om iets te doen. Maar tegelijkertijd voelen ze
hun onmacht. Tegen bowèz is niets te doen. Hottend
en stotend, terwijl hij steeds angstig om zich heen kijkt,
doet Katoear zijn verhaal: 'Ik kwam langs die ijzerhoutboom
aan de Tor en ging daar even zitten om uit te
rusten. Opeens zie ik daar tabaksbladeren liggen. Dat
is vreemd, vond ik'. En de mannen beamen dat. Iedereen
begint weer te schreeuwen, maar niemand luistert
naar iemand. Sommigen pakken hun pijlen weer op en
rennen er mee naar de uitgang van het dorp. Ze willen
per se iets doen. De spanning wordt hun anders te
machtig. Ieder vraagt zich op dat moment met Katoear
af: 'Wie zou daar voorbij gekomen zijn en die tabaksbladeren
daar neergelegd hebben? Niemand laat daar
toch zó maat tabaksbladeren liggen?' Katoear gaat
123