Untitled - Stichting Papua Erfgoed

den op te wachten. ' Efforian?' vroegen we. ' Efforian!
' Efforian!' Natuurlijk waren we welkom en onmiddellijk
waren mannen en vrouwen in de weer met het bereiden
van voedsel, dat ze ons even later voorzetten: een grote
korf met sagobrij en een paar varkenskluiven. Als
hyena's vielen mijn dragers er op af. Ikzelf hield me wat
afzijdig. De Waf beduidden me echter, dat ik er ook van
moest eten. Wanneer je ergens geen voedsel aangeboden
krijgt weet je, dat je er niet welkom bent. Maar
voedsel weigeren is meer dan een belediging. Het is een
'daad van agressie', zoiets als bij ons iemand in zijn gezicht
spuwen, wanneer je aan hem wordt voorgesteld.
Maar de sagobrij smaakt als stijfsel en de varkenskluiven
zaten vol maden! Bovendien eet ik nooit varkensvlees.
Ik ging tussen mijn dragers zitten, nam een vuil,
kleverig sagovorkje aan dat iemand mij aanbood en begon
aan de gemeenschappelijke maaltijd. De varkenskluiven
liet ik liggen. 'Nana, hier, een varkenspoot voor
je!', zei Sekorbar en wierp hem mij toe. Heel schuchter,
terwijl ik een grote hap sagobrij naar binnen slokte, zei
ik: 'Ik mag dat niet eten', en wachtte toen maar af.
'Oóóóóóóh', schreeuwde Sekorbar, en hij begon te
grinniken. En de anderen begonnen eveneens te roepen:
'óóóóóóóóh', en de vrouwen riepen: 'iééééééjéééééééé'
en lachten mij om het hardst toe ... of uit, dat wist ik
toen niet. Nu wel! Wanneer namelijk een vrouw haar
baby verwacht, mag haar man hier volstrekt geen varkensvlees
eten, ook al heeft hij nog zo'n honger. Toen
ik nu dat varkensvlees niet wilde eten 'wisten' zij genoeg.
Meteen was ik in de groep der 'echte' mannen
opgenomen.
De vrouwen lieten vragen hoe mijn vrouw heette en
het hoeveelste kind zij nu verwachtte. En de mannen
deden vanaf dat ogenblik niets anders dan praten over
vrouwen en voedsel, een onderwerp, waar men hier
nooit over uitgepraat raakt.
23