Untitled - Stichting Papua Erfgoed

Het was intussen middernacht geworden. Met grote
vlammende toortsen liepen we in optocht over het
glibberige paadje naar de rivier. Onderweg daarheen
plukte ieder van die sterk geurende varens, waarmee
het hele lichaam van kop tot teen werd ingewreven.
Lachend en schreeuwend sprong daarna ieder in de
rivier. En de snelvlietendc bergstroom spoelde al het
'vuil' van die avond weg. Al die boze woorden, die het
lichaam bezoedeld hadden, werden afgewassen en weggevoerd
naar zee. - In de vrolijkste stemming trokken
we nadien weer terug naar het dorp. Ewan en Arbodji
liepen samen voorop; hand in hand, zoals alleen allerbeste
vrienden doen hier. Over deze ruzie en al die
lelijke naamkaartjes, die men elkaar had toegeworpen,
zou nooit meer gepraat worden. Geen 'zand er over'
om het te bedekken en het later weer op te graven,
maar weggespoeld en meegevoerd naar de diepten van
de zee, voor mensen onbereikbaar.
Toen ik mijn huisje opklom voelde ik opeens een
hand op mijn schouder. 'Vriend, wacht even . . . Wc
willen je geld geven', zei Ewan. 'Waarvoor dat dan?',
vroeg ik. Ewan probeerde het me uit te leggen, maar
zijn kennis van het Maleis schoot op dat moment te
kort. Ik gaf tenslotte toe, afwachtende wat er zou gaan
gebeuren. Iedereen rende naar huis, waar hij van de
meest onwaarschijnlijke plekjes een 'spaarpotje' te voorschijn
haalde: wat munten, bewaard in een vuile, stinkende
lap van geklopte boomschors. Geld! Wat een
machtsmiddel is dat in de ogen van deze mensen, die
zelf nooit geld gekend hebben. Je kunt er zelfs messen
en bijlen voor kopen! Geld geeft een mens aanzien,
macht en prestige. Heel zorgvuldig worden die paar
munten dan ook bewaard. Geld verliezen, geld weggeven,
is je macht en aanzien verliezen!
Het was een plechtig moment toen al die mannen
midden in de nacht die oude, knoestige boomstam
106