Untitled - Stichting Papua Erfgoed

ereid van sago, groenten en rottend vlees. Het schijnt
dat vroeger wel verslagen vijanden geconsumeerd
werden bij deze gelegenheid. De hersens werden dan
met het sagomeel vermengd en opgepeuzeld. Feestelijk
uitgedost met bladeren en bloemen, die de jongens en
mannen in hun haardos en tussen hun arm- en beenbanden
gestoken hebben, trekken ze naar het dorp,
waar ze door de vrouwen en kinderen luid worden toegejuicht.
Nu de moeders hun kinderen in levenden lijve
weer voor zich zien is eindelijk die lange, angstige
spanning geweken. Voor sommigen van hen is dat zo'n
aangrijpend ogenblik, dat ze in snikken uitbarsten. Het
is dan voor die moeders nog dubbel hard als ze merken,
dat hun kind in het geheel niet reageert. De jongens
kijken een beetje schichtig om zich heen, maar geven
taal noch teken. Het zijn immers allemaal vreemden
voor hen! In 'Fatrau' zijn ze immers gestorven en als
nieuw geboren wezens komen ze nu 'voor het eerst'
hun dorp binnen, waar ze niemand kennen. Moeders
huilen, zusjes en broertjes schreeuwen en kleine kinderen
lopen voor hun voeten, maar ze doen aanvankelijk
alsof ze niemand kennen. Er zijn stammen, waar dan
moeders broeder zijn neefje bij de hand neemt en hem
vertelt: 'Kijk Wénau, dat is je moeder. En dat is je
jongere broer Bostar. En dat is je zuster Waronne. Kijk
Wénau, dat is een itinnek, 'een plaats om de sago te bewaren'.
Enz. De 'nieuw geboren' jongens doen alsof ze
nog nooit gehoord hebben van die mensen en van al die
vele dingen uit het 'vorige leven', die ze ook in dit
nieuwe leven weer nodig zullen hebben. Een dag na
hun 'joyeuse entrée' in de kampong weten de jongens
al niet meer wat ze vergeten hadden.
Vanaf het ogenblik dat de jongens het inwijdingshuis
— dat in sommige delen van Nieuw Guinea ook
wel 'Huis van de Geest' heet - verlaten hebben en zij
dus een nieuw leven begonnen zijn, mogen zij niet
73