Untitled - Stichting Papua Erfgoed

voor een groot deel op in de samenleving. Gezinswoningen
zijn daar niet; twee, drie of meer gezinnen wonen
er samen in één klein huisje, zonder schotjes of afgescheiden
ruimten. De mannen en de vrouwen van die gezinnen
slapen doorelkaar, meestal de mannen bij elkaar en
de vrouwen met hun kinderen bij elkaar. Er is ook
meestal maar één vuur, waar het eten voor de hele 'huisgemeenschap'
wordt bereid, dus voor alle mannen,
vrouwen en kinderen uit dat huis tezamen. Maar zelfs
deze 'huisgemeenschappen' bestaan niet altijd uit dezelfde
mensen! Dat wisselt in de loop van een jaar.
Geen leiders, geen verschillen tussen de mensen,
geen groepen binnen de samenleving en dus ook geen
groepsverschillen, maar alle mensen volkomen aan elkaar
gelijk. Maar dan zou ieder toch zelf ook kunnen bepalen
wat hij doen en laten wil? Ja, dat is ook min of
meer het geval. Er zijn hier geen beslissingen van
hogerhand, die mensen kunnen dwingen bepaalde
dingen te doen. Er zijn hier geen bestuurslichamen, die
wetten of verordeningen kunnen uitvaardigen, waaraan
de grote groep zich te onderwerpen heeft. Ieder is zijn
eigen baas. Waarlijk, zo'n gelijkheid, vrijheid en broederschap
hadden zich zelfs de stoutste Franse revolutionairen
niet kunnen dromen! Maar wordt dit geen
chaos, geen wanordelijke bende zo? Neen! Er zijn
twee 'krachten', die deze 'vrije samenleving' tot een
zeer geordende gemeenschap maken: de moraal (godsdienst)
en de openbare mening.
Bij ons in Nederland worden de gedragingen van de
mensen vooral 'technisch' geregeld; stoplichten, wetten,
verordeningen. Hier is het echter de moraal, die de
gedragingen tussen mensen regelt. Men doet iets, omdat
men zelf vindt dat het zo hoort; men doet iets niet, omdat
men vindt, dat het zo niet hoort. Men staat in het
leven in vrijheid. Maar dit is natuurlijk alleen mogelijk,
als alle mensen dezelfde moraal hebben, dezelfde op-
98