Untitled - Stichting Papua Erfgoed

tocht te maken. In dit geval was Moeri de uitverkorene,
een oudere broer van Moantse. Al heel vroeg ging hij
op pad. Het is bij zijn stam (Bora-Bora) gewoonte, dat
de naamgever de berg Aaire beklimt, zo hoog als hij
maar komen kan. Want hoe verder hij die dag komt,
hoe verder ook het kind, dat zijn naam krijgt, het
brengen zal. Heel laat in de avond kwam Moeri terug.
Nauwelijks was hij het dorp binnen of hij haastte zich
naar het huis van zijn zuster en zei, zodat ieder het kon
horen: 'Amdobbot. Dat betekent letterlijk: 'Mijn
naam' (geef ik je). Het jongetje heet vanaf dat ogenblik
'Moeri' en ieder gelooft, dat de baby met die naam ook
alle talenten en goede eigenschappen van de naamgever
heeft ontvangen.
Tussen de naamgever en de naamontvanger bestaat
een bijzondere verhouding, een verhouding, die in vele
opzichten zelfs inniger is dan die tussen de vader en
zijn kind. Immers, de naamgever heeft het kind gegeven,
wat een vader zijn kind nooit kon geven: gezondheid,
goede karaktereigenschappen, talenten en zijn hele
persoonlijkheid. Komt van de moeder het lichaam, van
de naamgever komt de 'ziel'. Geen wonder dat men gelooft
dat het kind pas dit leven binnentreedt, wanneer
het een naam ontvangen heeft! De kleine Moeri is zijn
naamgever dan ook veel verschuldigd, meer dan zijn
eigen vader! Wanneer hij wat ouder is, moet hij zijn
naamgever geschenken aanbieden en voor hem allerlei
karweitjes opknappen. Hij moet hem ook eerbied betuigen.
Naamgenoten mogen elkaar nooit bij hun naam
noemen. Bij de Berrik noemen ze elkaar: 'Amdobbot',
dat is: 'mijn naam(genoot)'. Wanneer een van hen ruzie
heeft, dan trekt de ander partij voor hem, onverschillig
of de naamgenoot in zijn recht staat of niet. Worden er
discussies gevoerd in het dorp of moeten er beslissingen
genomen worden, naamgever en naamontvanger trekken
steeds één lijn.
65