Untitled - Stichting Papua Erfgoed

ook de gedachte, dat een gehuwd paar geen kindeten
kan ktijgen, wanneer de man niet eerst van de mengan
gegeten heeft. De Mander wijzen dan op hun stamgenoot
Tassangoea, die wel gehuwd is, maar nog geen
mengan heeft gegeten, omdat hij niet aanwezig was
toen het laatste 'feest van de man-wording' werd gehouden.
Toen ik bij de Mander was hadden Tassangoea
en zijn Daranto vrouwtje nog steeds geen kinderen, ook
al waren ze reeds vier jaar getrouwd.
Opvallend is hoe dus de mannen steeds weer de vrouwen
proberen te overtuigen, dat zij zonder hen niets
kunnen. Het werd de jongens ingeprent, toen ze in het
Huis van Fatrau waren. En ook deze mengan-ceremonie
wijst weer in dezelfde richting. Bostar en Nègwan zeiden
eens heel zelfbewust tegen mij: 'Nana, in feite kan
de vrouw niets zonder de man.' Maar goed beschouwd
is dit alles alleen een bewijs van de zwakke positie van
de man en van zijn gevoel van minderwaardigheid. Het
is dan ook waarlijk geen kleinigheid voor een man te
weten, dat hij zonder het werk van de vrouwen niets te
eten heeft en dus jammerlijk moet omkomen. Hij moet
dus wel, als een soort compensatie en als een middel
om zichzelf te handhaven, tot deze ideeën komen, dat
mannen de groei van de sago in handen hebben en dat
vrouwen dus in feite van hen afhankelijk zijn. En voor
het voortbrengen van kinderen, waardoor de stam (en
het hele menselijke geslacht) in leven blijft, geldt precies
hetzelfde. Mannen beseffen maar al te goed hoe
zwak hun positie tegenover de vrouwen is. Dat verklaart
ook, waarom ze soms zo fel reageren, wanneer
hun geheimen van het Huis van Fatrau of van hun
'macht over de natuur' ontdekt dreigen te worden. Ik
moest dan ook plechtig beloven, dat ik nooit met enige
vrouw over deze dingen zou praten!
Zo begint dan de derde levensperiode, die pas eindigt,
wanneer de man door de dood aan dit leven wordt ont-
76