Untitled - Stichting Papua Erfgoed

andwonden zaten op hun borst en armen. Prachtige
kralenbanden en kettingen van zaden zaten strak om
hun voorhoofd. Het waren grote, stevige kerels. De
spanning was bijna tastbaar. 'Nogoekwabai', 'Verstaan
wij elkaar?', vroeg ik. En tegelijkertijd begon ik zo
'onbeschoft' mogelijk te lachen. Ik haalde scheermesjes,
veiligheidsspelden en lucifers te voorschijn en deelde
die aan de mannen uit. Langzaam lieten ze hun pijlen
zakken. Hun ogen begonnen te stralen en even later
bulderden ze van het lachen. Waarom weet ik niet. Dat
doet er ook niet toe. Voor het moment waren we (goede)
vrienden. Een tijdje later zag ik één van mijn gidsen
zijn hoofd heel voorzichtig tussen de bladeren van een
paar dichte struiken steken om te zien hoe het met mij
was afgelopen. Hij wenkte de anderen, die nu schoorvoetend
naderbij kwamen. 'Nogoekwabai?' Maar het
antwoord luidde, dat wel de 'meneer', maar niet de gidsen
en de dragers in het dorp mochten overnachten. Ze
gaven ook alleen mij iets te eten. Ik heb die nacht erg onrustig
geslapen, dat beken ik graag, maar mijn dragers
hebben helemaal niet geslapen. Afwisselend hebben ze
de hele nacht op wacht gestaan, voor mijn veiligheid,
naar zij zeiden. Het liefst had ik die nacht ook buiten
het dorp geslapen, maar dat was niet meer mogelijk,
toen de Egónnie mij eenmaal voedsel hadden aangeboden.
Het zou een openlijke daad van vijandschap geweest
zijn.
Onze plannen, om van het dorpje Sauwrigorojagi in
oostelijke richting te trekken, vielen totaal in duigen
toen mijn dragers en gidsen hoorden, dat de Moegit,
een nog al woeste stam uit de Meervlakte opnieuw in
het gebied van de Boe, een zijrivier van de Tor, waren
binnengevallen. In plaats daarvan zijn we toen maar
naar het westen gegaan, naar de stamgebieden van de
Waf en de Bora-Bora. Na een dag lopen waren we al in
het dorpje Goeassematin, waar de Waf ons reeds ston-
22