Untitled - Stichting Papua Erfgoed

mij zeiden: 'Nana, was je niet bang bij die Bora-Bora?'
Stomverbaasd keek ik hen aan. Ik kan me namelijk geen
vriendelijker mensen voorstellen dan juist die Bora-
Bora. 'Bang?', vroeg ik dan ook, 'waarom dat dan?'
De Waf keken elkaar eens veelbetekenend aan, praatten
wat met elkaar en antwoordden toen: 'Nou, Nana, we
weten dat die Bora-Bora domme en wrede mensen zijn!'
Ruim een week na dit gesprek was ik bij de Mander, die
op hun beurt maar niet uitgepraat raakten over de minderwaardigheid
van de Waf en de Daranto. Wanneer
we 's avonds rondom een hoog oplaaiend houtvuur
zaten te praten, draaiden de gesprekken steeds weer om
het thema: hoe voortreffelijk zijzelf en hoe dom, wreed
en vuil de andere stammen zijn. Kinderen, die in zo'n
dorp geboren worden horen die verhalen dag in dag uit.
Als ze groot geworden zijn weten ze niet beter dan dat
de Waf en de Daranto vuil en dom en dat de Ségar en
de Bagoeidja achterlijk en wreed 2ijn. En dit bepaalt
voor goed hun houding tegenover die stammen. Hoe
minder contact deze mensen met anderen hebben, hoe
voortreffelijker zij zichzelf zien; hoe groter hun isolement
is, hoe negatiever ook hun oordeel over andere
stammen. Het is overal ter wereld hetzelfde!
Er bestaat tussen alle stammen in dit gebied een
eeuwigdurende stijd, wie van hen de machtigste is of
wie het meeste aanzien bezit. Voor een groot deel is
deze strijd zelfs de hele zin van hun leven. Deze wedijver
om macht en aanzien bestaat echter heus niet alleen
in het verzinnen van sterke verhalen (propaganda) over
elkaar of in een altoosdurende oorlog. Integendeel!
Die strijd kan ook in de allerprettigste stemming verlopen
bij dansen, zingen, eten, feesten en religieuze
plechtigheden. Ook mijn aanwezigheid in dit gebied
werd op den duur in deze'strijd om aanzien' betrokken
Het begon er mee, dat de Bora-Bora trots aan anderen
vertelden, dat ik 'hun Toean' was, hetgeen blijkbaar in
81