Untitled - Stichting Papua Erfgoed

een kakatoe of hoor je de zware wiekslag van de jaarvogels.
Krekels begeleiden je met hun gesjirp de hele
tocht.
Wanneer je zo enkele honderden kilometers hebt afgelegd,
leer je wel lopen in het oerwoud. Je gaat zelf
ook openingen zien in het struikgewas en je krijgt een
idee in welke richting je loopt. Dan besef je ook opeens,
dat het ogenschijnlijk zo dichte oerwoud doorkruist
wordt van 'wegen': er is een tak omgeknakt om een
wegsplitsing aan te geven; hier en daar zijn er stukjes
boombast van de dikke stammen afgeslagen of er steekt
een afgehouwen tak met bladeren tussen het struikgewas,
die de reizigers de weg wijst, je ontdekt zo, dat er
duizenden wegen 2ijn: hoofdwegen en zijwegen, splitsingen
en wegkruisingen, waarlangs het verkeer plaats
vindt, maar waar ook ongelukken en de dood dreigen.
Plotseling staat mijn gids Biau stil. 'Stop', roept hij,
'snel terug!'. En voordat ik goed besef wat er aan de
hand is, rent hij dodelijk verschrikt dezelfde weg terug
die hij gekomen is, mij met zich meetrekkend. Even
later slaat hij opeens links af en via een grote, moeilijke
omweg komen we weer in dezelfde richting, die we
oorspronkelijk hadden.
Het was niet een bordje met 'Verboden toegang' of
met 'Wegverlegging', dat Biau zo plotseling dwong
terug te gaan en een andere weg te kiezen. Er lag een
dode boomkikker op de weg! Een teken van groot gevaar!
Ikzelf zou er zonder meer over heen gestapt zijn.
Misschien zou ik het diertje wel niet eens gezien hebben.
Maar zouden Biau en Fonnap er geen acht op geslagen
hebben, ze zouden nooit op hun plek van bestemming
zijn aangekomen. 'Onherroepelijk zouden
we onderweg de dood gevonden hebben als we die
boomkikker niet hadden gezien', meenden zij. 'Je moet
zo uitkijken op de weg', hoor ik opeens mijn vriend
Dantar achter me zeggen, 'overal loeren dood en gevaar'.
17