Kyahi Hamongkarsa - Gamelan group Marsudi Raras

Gelukkig kon Katimah Sutarno hem hierbij helpen. Zeer plastisch deed ze hem tijdens een
dansrepetitie voor hoe het beest er uiteindelijk uit zou moeten zien. Verder zorgde Dick ook
voor de slametan na afloop van de inwijdingsceremonie.
Mas Hardi, Ahmad Sugiharto, Yudi Ardanto en Tri Hardono maakten alle gerechten in
traditionele stijl op.
Marijke en ik hadden onder andere de taak om te zorgen voor de witte doeken, die aan het
begin van de ceremonie over al de instrumenten moesten liggen. Daarnaast zouden wij voor de
uitnodigingen zorgen, voor de bloemenslinger over de gongstandaard en de twee potten met
melati.
De eerste twee dingen waren al snel geregeld. Er werden 45 uitnodigingen verstuurd voor zo’n
zestig gasten. Van de ambassade waren onder andere Z.E. Professor Bintora Tjokroamidjojo en
zijn echtgenote uitgenodigd. De heer Tjokroamidjojo was de zojuist benoemde ambassadeur van
de Republiek Indonesië en het zou zijn eerste officiële optreden buiten de ambassade worden.
Ook de bloemenslinger zorgde voor niet al te grote problemen. Aan een stevig nylon snoer van
zo’n drie meter werden vijftig rode en vijftig witte anjers om en om geregen.
De twee bloempotten met daarin melati zorgden echter voor een veel groter probleem. Overal
zijn we geweest, maar nergens had men deze planten. Uiteindelijk vonden we er een in de
plantentuin van de T.U. Delft. Deze werd voor ons uitgegraven en opgepot; we hadden er één en
daar is het bij gebleven. Twee dagen na de ceremonie liep ik langs het huis van een goede kennis
van ons, die vlak naast Museum Nusantara woonde. In haar vensterbank stond een aantal
prachtige melatiplanten in bloei.
De inwijdingsceremonie met de naamgeving
Zaterdag 17 november werd de gehele
bovenzaal van het museum leeggeruimd en
werd onze gamelan opgesteld. Elk instrument
werd afgedekt met een witte doek. Links voor
de gong werd gezorgd voor een plek voor de
offergaven, in het midden kwam een microfoon
en rechts voor de gong werd een plaats
vrijgehouden waar Mas Hardi in medidatie kon
gaan. Voor het podium kwam een tafel waarop
de Tumpeng Janganan en een aantal borden en
bestek gezet konden worden.
Rechts van die tafel, langs de muur van het museum, was de plek waar de leden van Marsudi Raras
in twee rijen konden gaan staan. Vanwege de ceremonie kreeg ieder daar een eigen plaats
toegewezen. Op de eerste rij stonden van links naar rechts: Gerda Quist, Linda Votrian, Erna
Ammerlaan, Niels als leraar, Ahmad als jongste lid, Jos van Leur als oudste lid en Frits als onze
voorzitter. Op de achterste rij, van rechts naar links, stonden Marijke, Dick, Tom, Tri, Yudi,
Patrick Votrian, Paul van der Put en ik. Links van de tafel stond een tweede microfoon. Verder
werden er in de zaal zestig stoelen geplaatst, kwam er langs de gehele linkerkant van de zaal een
rij tafels voor het eten en drinken tijdens de slametan en werd de zaal met planten versierd.
Vooral de binnenkomst van de leden, het plaatsnemen achter de gamelan en weer terug naar de
plek voor het podium moest een aantal keer geoefend worden. Omdat we dit alles op een
“gewone” dag in het museum oefenden, was er natuurlijk ook publiek. Een van de toeschouwers
vond het schijnbaar zo leuk, dat ze mee ging oefenen. Ze is maar zeer kort lid geweest. We
hebben haar na die zaterdag niet meer terug gezien.
51