dpo_8356.pdf

ao Hoofdft. VII. Over Christus.
heid in hunne denkbeelden. Eenigen gaven hem
eene eigene perzoonlykheid, door afzondering van
zyn wezen van het wezen des Vaders; anderen leidden
het voortduuren van deeze perzoonlykheid af,
uit den gcduurigen toevloed van het Godlyk wezen
des Vaders in het zyne ; anderen namen de perzoonlykheid
op zekere wyze weg, en zeiden, hy
Haat met den Vader in zulk eene betrekkinge, als
glans en warmte met het licht en vuur; anderen
lieten hem nog geduurig van den Vader uitgaan.
Bezwaarlyk zoude men twee Kerkvaders in de drie
eerfte eeuwen vinden, die in hunne denkbeelden
over dit onderwerp volkomen met eikanderen overëerrftemden:
en wat dachten die genen toch wel, die
den Zoon flechts toen eerst eene perzoonlykheid toefchreeven,
toen de wereld zoude voortgebracht worden,
en hem te vooren alleen in den Vader lieten beftaan,
hem tevens even?/el voor een uitvloeizel van
de hoogfte Godheid houdende. In zulk eenen dool.
hof van verwerringe geraakt hetmenschlyk verftand
natuurlyker wyze, wanneer het de paaien overfchreed,
die GOD zelve gefield heeft. Allen wisten
zy deuitfpraak van JESUS : niemand kent den Zoon, als
de Vader alleen! Allen fpraken zy vandeonbegrypelyke
verborgenheid, welke in deezen perzoon was,
en allen wilden zy toch den Zoon nader kennen, als
hy geopenbaard was, en even dat gene bevatten
en verklaaren, wat zy voor onbegrypiyk hielden.
Welk-eene tegenftrydigheid!
Nergens heerscht meerdere overéénflemming by
de ouden, dan ten aanzien van het denkbeeld, datzy
den