Geluk is voor de dommen - Hans Vervoort

wist dat als het ooit goed zou komen met mijn stem, ik
toch nooit het lef zou hebben om ermee op te treden.
Dus het was waarschijnlijk maar beter zo.
Ik was dan ook heel verrast toen ze mij na
kantoortijd aansprak op de parkeerplaats. Heel
rechtstreeks. ‘Jij bent toch die jongen die zo mooi zingt?
Ik ben Ellen Moda en ik wil graag kennis met je maken.
Zullen we wat gaan drinken?’
Op het terrein waar ons kantoorgebouw stond
te midden van andere glazen kolossen groeide geen
horeca, maar zij kende een goed eetcafé in de buurt
van haar flat. Dat signaal pikte ik op, een eetcafé in de
buurt van haar flat, al vroeg ik me wel af wat zo’n
mooie en intelligente vrouw in vredesnaam kon zien in
een loser van de postkamer.
We dronken en aten en ze toonde zich heel
geïnteresseerd in de magere baantjes die ik had gehad,
maar vooral in mijn zanghobby die volgens haar in het
hele bedrijf bekend was. Achteraf had haar intense
belangstelling iets gemaakts. Maar ik zag het als
onderdeel van het baltsritueel, toonde ik zelf niet
absurd veel belangstelling voor haar werk als
verzekeringswiskundige? Nooit had ik kunnen
vermoeden dat ik zoveel vragen kon bedenken over het
121