Geluk is voor de dommen - Hans Vervoort

met een andere achternaam, gebeurde hetzelfde. Of
Nancy wilde mijn brieven niet meer, of ze was verhuisd
en de nieuwe bewoner retourneerde alle onbekende
post. Een paar keer stond ik op het punt naar haar
huisadres te rijden en te zien wie er woonde. Maar ik
had haar beloofd dat niet te doen.
En nu zou ik dan dankzij het overlijden van de
nieuwe bewoonster toch het huis bezoeken waar Nancy
gewoond had met haar Bob en haar Bobby. Gek, ik had
nooit haar achternaam geweten en er ook niet naar
gezocht toen ik haar adres had: het was Bobs naam en
ongezien haatte ik hem.
Na drie kwartier rijden kwam ik in de
Stuyvesantstraat, waar oud en nieuw geld in grote
villa’s woonde, met puntige hekken eromheen en aan
de voordeur de ‘Wij zorgen voor uw bewaking’-bordjes
van alarminstallateurs. Het huis waar ik moest zijn was
nummer 232.
Ik parkeerde bij nummer 100 en conform de
‘leeg huis’-garantie belde ik eerst op en pas toen ik
geen gehoor kreeg, zelfs geen antwoordapparaat,
stapte ik uit de auto en liep naar het huis. Ik had een
groot boeket als alibi bij me. Mocht er toch iemand
thuis zijn dan was ik een bloemenbezorger op het
162