Geluk is voor de dommen - Hans Vervoort

hemelbed dat oom Fons gekocht had op een van zijn
veilingtochten. ‘Kindje, wat me nu overkomen is. Ik heb
een prachtig hemelbed gekocht. Maar ik weet niet wat
ik ermee aan moet. Willen jullie het hebben?’ Lieve
oom Fons.
Christiaan lag op zijn rug, handen onder het
hoofd, naar het plafond te staren. Ze keek van opzij
naar hem. Het was lang geleden dat ze gevrijd hadden,
verder dan een welkomst- of afscheidskus kwamen ze
eigenlijk niet meer. Ze durfde er niet om te vragen,
omdat ze het antwoord wel wist. Hij was bang voor
haar levenloze benen en hij voelde zich schuldig aan het
ongeluk. De dag voordat het gebeurde, had hij immers
al gemerkt dat er iets mis was met de remmen van de
auto en hij had haar laten vertrekken zonder eraan te
denken. Hoe vaak ze hem ook verzekerde dat zoiets
iedereen kon overkomen, hij bleef herhalen dat het zijn
schuld was.
‘Christiaan?’ vroeg ze.
Hij keek haar aan alsof hij haar voor het eerst
zag en ze slikte in wat ze had willen zeggen.
‘Christiaan, mag het raam open?’
‘Beter van niet, liefje. Het is muggentijd.’
‘Oh.’
260