Geluk is voor de dommen - Hans Vervoort

zou ik ook wel in Europa willen blijven, hield ik mezelf
voor, tegen beter weten in. En we zouden elkaar
natuurlijk schrijven, wekelijks, misschien wel dagelijks.
‘Waar slaap je vannacht?’ vroeg ze ten slotte, en
toen we uitgedokterd hadden dat zij op kamers bij een
lastige hospita woonde en ik in het Parkhotel sliep, zei
ze: ‘Dan neem ik daar ook een kamer, we moeten niets
uitstellen waar we later spijt van kunnen krijgen.’
Ik schrok en hield het tegen. Moest ze niet aan
haar reputatie denken? Het kon toch uitkomen? Maar
Charlotte was vastbesloten, er stond misschien een
oorlog voor de deur, het was mogelijk onze enige en
laatste kans.
Hand in hand liepen we naar het Parkhotel,
lieten elkaar voor de ingang los en ik stond er als losse
kennis bij toen zij zichzelf inboekte met een aardig
praatje tegenover de dikke, argwanende receptionist.
Een verlate reünie, morgen vroeg weer in Den Haag
moeten zijn, dus maar een nachtje in een hotel, zonder
bagage helaas. Dat was haar verhaal.
Terwijl zij de lift nam en me zakelijk groette,
vroeg ik mijn sleutel en liep de trap op naar mijn kamer.
Vijfendertig jaar later herleefden we die avond. Het
39