Geluk is voor de dommen - Hans Vervoort

deed de computer uit. ‘Dankjewel voor de moeite.’
Ik merkte meteen dat er iets fout was. Ik had
niet aan haar verwachtingen voldaan en ze was
ontstemd of terneergeslagen, dat kon ik niet peilen.
‘Waar heb jij je auto neergezet?’ vroeg ze. Qua hint was
dat voldoende en een paar minuten later wenste ik
haar nog een prettige avond en droop verbijsterd en
beledigd af. Afgewezen omdat ik niet kon helpen met
een computerspelletje! De wereld werd met de dag
vreemder.
Het deed lang pijn, vooral omdat ik geen idee
had wat er misgegaan was. Aan kussen en vrijen waren
we helemaal niet toegekomen, dus daarmee kon ik
geen fout begaan hebben. Het zingen dan misschien?
Dat mijn stem nog niet klaar was voor de Nobelprijs
wist ik wel, maar ze had me zelf tot het laatst toe
aangemoedigd om van alles en nog wat te laten horen.
Er volgde een stroeve periode. We groetten
elkaar in de lift en op de parkeerplaats en dat was het.
Bij mijn postrondes bleef ik zover mogelijk uit de
buurt van haar bureau. Eén keer kwamen we elkaar in
de gang tegen en zag ik haar aarzelen of ze iets zou
zeggen. Maar ik liep snel door met de postkar en we
volstonden met een korte knik.
126