Geluk is voor de dommen - Hans Vervoort

tandarts te worden.
We schudden elkaar lang de hand.
‘Hoe gaat het met je?’ vroeg ik.
‘Oh góéd, heel goed, en met jou?’ zei hij en hij
lachte zijn verlegen grijns. Verder kwamen we nooit,
hoe aardig we elkaar ook vonden. Han Hok Lioe was
geen prater. Hij droeg zijn heimwee en eenzaamheid als
een Chinees, vriendelijk lachend.
‘Waar is Erwin?’ Hij wees met een hoofdknik en
ik zag hem op de dansvloer, een lange blonde jongen
met artistieke krullen. Met méér dan levensgrote
tederheid boog hij zich over een tenger meisje en
leidde haar in ingewikkelde danspatronen die ze soms
alleen kon volgen via correctietrippelpasjes.
Zijn improvisaties waren ook op de
Soerabajaanse hbs al menige dame te veel geworden.
Na afloop van de dans zwaaide ik en hij kwam met
grote stappen op ons af, het meisje aan de hand
meetrekkend.
‘Charlie! Eindelijk! Mag ik je voorstellen!
Charlotte, het licht van mijn ogen! Charlot, dit is
Charles, mijn steun en toeverlaat in Indië.’
‘Hij bedoelt dat hij ook op het eindexamen nog
bij mij kon spieken,’ zei ik, en het licht van zijn ogen
34