Geluk is voor de dommen - Hans Vervoort

linkerhand’. De trambestuurder was geduldiger dan de
meeste van zijn collega’s, maar nog even en hij zou de
klapdeuren weer sluiten en met haar verder rijden
terwijl haar man op de tramhalte achterbleef.
‘Ik weet waar u moet zijn,’ zei ik tegen haar, ‘als
u mij wilt volgen?’ Ik pakte haar hand en toch nog vrij
gewillig daalde ze het trapje af en liet zich meevoeren
naar haar echtgenoot.
Die toonde zich ontdaan. ‘Margaretha, ik riep je
nog. We moesten er hier uit. Bijna was je doorgereden.’
‘Ik herkende het niet, Joris. Maar je hebt gelijk.’
Geroutineerd staken ze arm in arm en begonnen
zich op te maken voor het tochtje naar huis, toen hij
ineens bedacht dat ik nog bedankt moest worden.
Getweeën draaiden ze zich naar mij toe. Zij had alweer
die afwezige blik, hij oogde moe en was kleiner dan zijn
vrouw. Magerder ook.
‘Dank u wel voor uw bemoeienis,’ zei hij, ‘mijn
vrouw was bijna een halte te ver doorgereden. En daar
had ze echt de weg niet geweten.’
‘Ik moet ook in de Sophialaan zijn,’ zei ik,
‘vandaar dat ik het wist.’
We liepen samen op, bij gebrek aan een goed
excuus om uit elkaar te gaan. Aanpappen was niet mijn
49