Geluk is voor de dommen - Hans Vervoort

geboorteland een paar concerten te geven. En via haar
manager had ik haar geschreven.
‘Ah, dat is wel wat anders dan een flesje
landwijn,’ zei ze toen ik met het karretje binnenkwam,
‘meneer is zeker behoorlijk vooruitgekomen in de
maatschappij sinds de vorige keer.’
‘Meneer is nu anders verpakt,’ zei ik. ‘Meneer
lijkt nu wel een autoriteit met grijs haar en bedaagd
postuur, meneer weet ook fooien te geven waar dat
nodig is. Maar eigenlijk is meneer niet ouder
geworden.’
Het moment was gekomen. We keken elkaar
aan en ik zag in haar ogen de tranen die ik in de mijne
voelde, het zacht verdriet om al die verloren jaren
waarover we geen spijt wilden hebben omdat ze niet
echt verloren waren, ze waren alleen niet van ons
samen geweest.
En later, in het voorzichtig aangebrachte donker,
onder de dekens, proefde ik haar mond nog zo fris als
zoveel jaren geleden, en voelde ik haar billen onder
mijn handen terwijl we zochten naar het juiste ritme. Ik
voelde ook de leegte waar ik me een kleine stevige
borst herinnerde en gaf in diepe vertedering een kus op
die plek. Ze verstijfde en ik schrok, maar een seconde
45