Geluk is voor de dommen - Hans Vervoort

gekomen omdat ze een telefonische boodschap van zijn
boekhouder te laat had doorgegeven. Bobby, het
zoontje, sliep en was ook niet in gevaar, want zijn
vaders woedeaanvallen richtten zich nooit op het kind.
Dus rende ze alleen de straat op.
Dom, want bij de vorige keer had ze Bobby wel
mee kunnen nemen, en het Vrouwenhuis had haar
ingeprent dat dat heel belangrijk was. Een vrouw die
zonder haar kind het echtelijk huis verlaat, heeft nu
eenmaal minder kans het bij een echtscheiding
toegewezen te krijgen. Zeker als opzettelijke
mishandeling moeilijk is aan te tonen. Het enige dat ze
nu kon doen was: proberen het weer goed te maken
met Bob. En hopen dat hij er ook iets van geleerd had.
Elke dag was ze hiermee bezig, belde met de
maatschappelijk werkster van het Vrouwenhuis die de
bemiddelingspogingen deed. Belde met de moeder van
Bob die hem probeerde te bepraten. Belde ten slotte
met Bob zelf. Ik zag haar in tranen bij het toestel zitten:
Ja Bob, nee Bob, dankjewel Bob, heerlijk Bob.
En na het gesprek holde ze op me af: ‘Ik mag
terugkomen! Morgen!’ Ik omarmde haar en zei dat ik
blij voor haar was. Die laatste avond was ze
zenuwachtig, Bob zou zijn woord toch wel gestand
159