Geluk is voor de dommen - Hans Vervoort

‘Dood! Zonder genade!’ Zijn vrouw was goed op
stoom gekomen. Ik maakte een mentale notitie om bij
een volgende keer mondbreed plakband mee te
nemen. Met mijn tas in de hand keek ik naar haar. Ze
droeg een prachtige opalen halsketting. Opaal was niet
erg kostbaar en ik nam zelden sieraden weg die mijn
gastheren of gastvrouwen zelf droegen. Dat paste in
mijn beleid: houd het verlies behapbaar voor je
slachtoffers, dan voorkom je onnodige aandacht van
politie of detectives.
Maar zij tergde me, en ik wilde iets terug doen.
Hoeveel onschuldige jongetjes zou zij in haar tijd aan
hun oor meegevoerd hebben, haar kantoortje in? Ai au,
rotmens! Ik ging naar haar toe om de ketting wat beter
te bekijken. Opaal was en is mijn favoriete edelsteen en
in de halsketting die zij droeg waren ze prachtig
verwerkt.
Ik reikte achter haar hals en zocht met mijn
vingers naar het sluitinkje, terwijl haar stem in mijn
oren toeterde. En net toen ik het los kreeg en mijn
aandacht even verslapte, beet ze me. Ze mikte
vermoedelijk op mijn arm, maar kreeg de hand te
pakken die ik net weer terugtrok, en die de ketting
vasthield.
57