Geluk is voor de dommen - Hans Vervoort

Het verlangen
‘Zullen we?’
Geschrokken kwam hij overeind, hij had erop
gerekend de hele avond aan zijn tafeltje te kunnen
zitten met een kopje koffie.
Ze had een wat dik en uitdrukkingloos gezicht,
maar het zwarte krulhaar dat als een krans om haar
hoofd stond betekende mooi, zoveel wist hij er wel van.
En de donkere oogschaduw en angstaanjagend
paarsgestifte lippen betekenden uitdaging. Het ergste
was dat ze een half hoofd boven hem uitstak.
Met een licht gevoel van misselijkheid plaatste
hij zijn rechterhand op haar heup en stak de linker uit,
waarin zij haar hand legde.
Jaren geleden, om zichzelf klaar te maken voor
het leven, had hij dansles genomen. Hij was toen
twintig, kaalde nog nauwelijks en leerde vlijtig de
quickstep, de tango, de Engelse wals, de cha-cha-cha en
in een olijke bui van de dansleraar zelfs de twist. Als
vanzelf belandde hij nu in de Engelse wals en ze liet zich
leiden als een pudding op draaiwieltjes. Hij voelde niets
van haar behalve een meedeinende zachtheid die al zijn
229