Geluk is voor de dommen - Hans Vervoort

herinneringen.
‘Hoe gaat het met Herman?’ vroeg hij.
Ze keek hem verbaasd aan. ‘Dat heb je in al die
jaren nog nooit gevraagd.’
Nee, hij had nooit willen horen hoe goed het
ging tussen haar en Herman en de vraag ontglipte hem
nu uit onverschilligheid, merkte hij met schrik. Zijn
verdriet om Erica wiste het oude leed van de
echtscheiding uit, zo eenvoudig zat de mens in elkaar.
Opgelucht dat dit taboeonderwerp nu kennelijk
bespreekbaar was, vertelde Marjan hem alles over
Hermans carrière op de universiteit, zijn periodieke
overwerktheid, de plannen die ze misschien hadden om
een kindje te maken (kokette blik).
Twee uur later zette hij haar op de trein naar
Groningen. Ze was licht aangeschoten, gaf hem een
hartelijke zoen op de mond en riep uit de rijdende
trein: ‘We moeten vaker bij elkaar komen.’
‘Doen we,’ riep hij terug en hij wist dat het nu
definitief over en uit was tussen hen, en werd er nog
neerslachtiger van.
Het ene verdriet verdringt het andere. De mens
blijft in beweging omdat hij niet tegen pijn kan en zoekt
nieuw geluk dat nieuwe pijn oplevert, waarmee het
200