in nieuwheid des levens - Rhemaprint

Wanneer hij nu dingen gaat zeggen die voor het Joodse
volk moeilijk te verwerken zijn, spreekt hij het dan ook
eerst uit, dat zijn liefde voor het volk Israël, zijn
stamverwanten naar het vlees, onverminderd blijft. Zij is
zo groot, dat hij zelfs zijn leven voor hen zou willen geven
om hen te behouden. Hij wenste wel 'anathema' te zijn,
een vervloeking, ten behoeve van zijn volk. Door een
zelfde genegenheid gedreven, riep de middelaar van het
oude verbond uit: 'Vergeef toch hun zonde - en zo niet,
delg mij dan uit het boek dat Gij geschreven hebt' (Ex.
32:32).
Zoals Christus een vervloeking was geworden om de
wereld te redden, zo zou de apostel dit willen worden ten
behoeve van zijn volksgenoten. Jezus zelf had gezegd:
'Niemand heeft grotere liefde, dan dat hij zijn leven inzet
voor zijn vrienden' (Joh. 15:13). Paulus kan echter zijn
leven niet geven om de barrière weg te nemen, die zijn
bloedverwanten van het heil scheidt. Jezus kocht de ganse
wereld met zijn bloed en Paulus weet dat slechts diegenen
die in Hem geloven, toegang ontvangen tot de Vader.
Wij vragen ons af, waarom de apostel deze dingen
neerschrijft. Zou het kunnen zijn om de indruk weg te
nemen, die zijn uitspraken aangaande het geestelijke Israël
gewekt hadden? In hoofdstuk 2:28 en 29 had hij toch
betuigd dat de ware Jood niet te maken heeft met
natuurlijke afstamming of besnijdenis aan het vlees.
Ondanks deze waarheid veracht hij zijn volk niet, maar
heeft het van harte lief. Wij zouden de apostel willen
vergelijken met een gelovige vader, die ziet dat een van
zijn kinderen de Heer niet liefheeft.