in nieuwheid des levens - Rhemaprint

gedragen zich nu degenen die met dit uitverkoren volk in
aanraking komen? Aanvaarden zij hun evangelie en dus
Jezus, die met dit volk één is, of doen ze als farao, die zijn
hart verhardde en daarmee Gods wil dwarsboomde? In dit
laatste geval zullen zij ook door God verstokt worden, dit
wil zeggen overgegeven worden aan de demonische
machten door wier influisteringen zij geleid werden.
19, 20. Gij zult nu tot mij zeggen: Wat heeft Hij dan nog
aan te merken? Want wie wederstaat zijn wil? Maar gij, o
mens! wie zijt gij, dat gij God zoudt tegenspreken? Zal het
geboetseerde soms tot zijn boetseerder zeggen: Waarom
hebt gij mij zo gemaakt?
Paulus gaat nu weer een wending geven aan zijn betoog en
wel op dezelfde wijze als hij dit deed in hoofdstuk 3:1-8.
Daar had hij geponeerd dat de onrechtvaardigheid en de
ontrouw van de mens er juist oorzaken van waren, dat
Gods deugden van trouw en rechtvaardigheid des te
sterker uitkwamen. Daar stelde hij de merkwaardige
vraag: 'Waarom word ik dan nog als zondaar geoordeeld,
indien ik door mijn kwaad Gods rechtvaardigheid staaf en
zijn heerlijkheid des te sterker doe uitkomen?'
Nu heeft de apostel beweerd dat Gods kracht meer
openbaar, en zijn roem verder verbreid worden door de
verharding en de tegenstand van hen die zich verzetten
tegen zijn plan. De apostel voelt zich weer staan tegenover
mensen met dezelfde geestelijke instelling als in hoofdstuk
3. Ze zeggen: 'Als dit zo is, behoeft God die tegenstanders
toch niet te berispen. Zij zullen immers Gods plan toch
niet kunnen tegenhouden, noch zijn wil weerstaan'.