in nieuwheid des levens - Rhemaprint

zeker. Mozes was de eerste van de lange rij godsgezanten
die er in zijn profetisch lied op wees dat God Israël
afgunstig zou maken op een volk dat van origine zijn volk
niet was en het tot toorn zou prikkelen door een volk
zonder begrip (Deut. 32:21).
Israël zag dus bij de heidenen het resultaat der prediking
en het reageerde 'met jaloersheid en geprikkeldheid. Deze
naijver leidde er niet toe dat zij Christus ook aannamen,
maar dat zij boos werden en menigmaal zelfs de apostelen
trachtten te verhinderen het evangelie aan de heidenen te
brengen.
Jesaja al durfde het te voorspellen 'dat de volken de
heilsboodschap zouden aannemen (Jes. 65:1, 2). Dit was
voor Joodse oren een absurde zaak. De heidenen waren
immers niet gekomen om de God van Israël te zoeken,
want dan waren ze tot proselieten gemaakt, maar Jezus
zond zijn apostelen uit om hun de goede tijding te
brengen, en toen vonden ze de Heer. De heidenen hadden
er niet om gevraagd en toch waren ze met het evangelie
bekend geworden.
Met Israël lag het geheel anders. Jezus had de kinderen
Israëls willen vergaderen 'gelijk een hen haar kuikens
onder haar vleugels vergadert', maar zij wilden dit niet. Zij
waren ongehoorzaam en rebelleerden. Vóór de
ballingschap, toen Jesaja tot hen predikte, was Israël een
afgodisch volk dat in zonden leefde. Na de ballingschap
diende het de afgoden niet meer, maar innerlijk was het
niet veranderd. Jezus sprak van zijn tijdgenoten dat de
onreine geest die hen verlaten had, teruggekeerd was met
zeven andere geesten, bozer dan hijzelf en woning in hen