in nieuwheid des levens - Rhemaprint

kruiste zo'n zwakke broeder zijn pad. Misschien een pas
bekeerde Jood of een heiden-broeder die reeds voor zijn
bekering met de Joodse gedachtewereld geïnfiltreerd was,
zoals dit in Romeinse kringen dikwijls voorkwam.
Deze christenen hadden dan wel Jezus als de vergever van
hun zonden aanvaard, maar zij meenden dat God hen
verlaten zou, indien zij de nieuwe maan als een gewone
dag lieten passeren, of als zij de sabbat niet hielden zoals
hun dit vroeger door de rabbijnen was voorgehouden. Dan
ontstond vaak een conflict tussen de sterke en de zwakke
christen. De zwakke was geneigd de sterke te veroordelen.
Hij merkte immers dat de zogenaamde werken van zijn
vlees, de zelfverloochening bij zijn onthoudingen en de
hoge graad van zijn 'teder geweten' op de sterke niet de
minste indruk maakten en deze ook niet intimideerden.
Het gevolg was dat de zwakke de sterke ervan
beschuldigde dat deze te gemakkelijk en te onbezonnen
leefde.
Anderzijds veroordeelde menig sterke de zwakke met zijn
instellingen en ceremoniën, omdat deze met het
aanvaarden van het nieuwe verbond, het oude nog niet
losgelaten had. Maar wie oordeelt, komt op het terrein van
de Heer zelf. Hij alleen kent de gezindheid van zijn
knecht. Iedere christen staat als dienaar onder zijn eigen
'baas'. Deze knikt goedkeurend of berispt. De
mededienstknechten kunnen onderwijzen, kennis
bijbrengen en vermanen tot opbouw, maar een
veroordeling uitspreken mogen ze niet.
Als wij iemand zouden misprijzen of afschrijven vanwege
het doen of nalaten van uitwendigheden, is God bij machte