in nieuwheid des levens - Rhemaprint

zich de gelovigen van hun dagen. Tenslotte bracht God uit
dit volk zijn eniggeboren Zoon in de wereld, namelijk het
Zaad van Abraham, Izak en Jakob, de Zoon van David, de
Geliefde in Wie de Vader een welbehagen had.
De Israëlieten waren dus door God aangewezen om zijn
Naam te bewaren en opdat Hij uit hen telkens een man zou
kiezen, uit wie de Geliefde zou voortkomen en in wie Hij
uiteindelijk zijn hele heilsplan zou volvoeren. Dan wordt
het zo, dat degenen die in Hem zijn, genoemd worden:
geliefden en 'een uitverkoren geslacht' (1 Petr. 2:9).
29. Want de genadegaven en de roeping Gods zijn
onberouwelijk.
Bij de verklaring van deze tekst is het goed ons de reden
van deze verhandeling over Israël te herinneren. De vraag
werd gesteld of God zijn ongehoorzaam en misdadig volk
voor goed verworpen en afgeschreven had, of dat er ook
voor de Joden nog een weg tot ontkoming was. De
uitspraak van de apostel bij de aanvang van zijn betoog:
'Ik ben immers zelf een Israëliet' wijst erop dat het hier
niet gaat over een toekomstig herstel van het volk, maar
om stellingname tegen de opkomende mening in die
dagen, dat de Joden die eenmaal zo'n bevoorrechte
geestelijke positie innamen, nu juist in tegengestelde
verhouding tot God zouden zijn gebracht.
Daarom betoogde de apostel dat God juist al zijn beloften
aan dit volk had volvoerd. De Verlosser was uit Sion
gekomen en ook door de heidenchristenen als zodanig
aanvaard. Dat God zijn volk niet verwierp, bleek uit de
voorafgaande aanhaling: 'Hij zal de goddeloosheden van
Jakob afwenden. En dit is mijn verbond met hen, wanneer