in nieuwheid des levens - Rhemaprint

zoeke, en alle heidenen, over welke mijn naam is
uitgeroepen, spreekt de Here, die deze dingen doet, welke
van eeuwigheid bekend zijn' (Hand. 15:16-18).
Duidelijk blijkt uit deze verzen dat er uit Israël een
overblijfsel was, dat gebruikt werd om de volkerenwereld
te redden. Deze rest is de vervallen hut van David, die
weer opgebouwd werd, opdat de heidenen daarin schuiling
en behoud zouden vinden. Deze rest vormde de olijfboom,
waarin de wilde, heidense takken geënt zouden worden.
Het gevaar dreigde dat de Romeinse christenen zich boven
de Joodse gelovigen zouden verheffen. Daarom wijst de
apostel erop dat zijniet moesten pochen tegen de takken
die van nature op hun eigen olijfboom groeiden. Niet de
heidenen hadden het eerst de beloften ontvangen, maar
Israël. Paulus had reeds in zijn brief hierover geschreven:
'Hunner is de aanneming tot zonen en de heerlijkheid en
de verbonden en de wetgeving en de eredienst en de
beloften; hunner zijn de vaderen (die de beloften
ontvangen hadden) en uit hen is, wat het vlees betreft, de
Christus (in wie alle beloften gerealiseerd worden), die is
boven alles, God, te prijzen tot in eeuwigheid!' (9:4,5).
19-21. Gij zult dan zeggen: er zijn lakken weggebroken,
opdat ik als loot geënt zou worden. Goed! Zij zijn om hun
ongeloof weggebroken en gij staat door het geloof. Wees
niet hoogmoedig, maar vrees! Want indien God de
natuurlijke takken niet gespaard heeft, Hij zal ook u niet
sparen.
Evenals in hoofdstuk 9:19 en 3:1-8 verplaatst Paulus zich
nu ook weer in het gedachteleven van degenen tot wie hij
schrijft, en dit zijn hier de heidenen. Zij willen hun