in nieuwheid des levens - Rhemaprint

Genade en belofte hangen niet af van vleselijke
afstamming en ze zijn geen erfgoed. Deze zelfde
Paulinische uitspraak geldt voor de christenen, want allen
die zich tot een kerk rekenen, behoren nog niet tot de
gemeente van Jezus Christus. Het is een vaste regel in oud
en nieuw verbond, een waarheid die de natuurlijke en
vleselijke mens niet accepteert, namelijk dat men slechts
door geloof deel krijgt aan de beloften. Ook de beroemde
belofte aan Abraham en zijn zaad kende een begrenzing.
Er zijn natuurlijke kinderen en er zijn geestelijke kinderen.
Er is vlees en er is geest. Nimmer wordt een mens
automatisch een geestelijk kind van Abraham. Deze
selectie is er van het begin aan geweest. In Genesis 21:12
wordt de reden vermeld, waarom Abraham gewillig moest
zijn om Hagar en haar zoon weg te zenden. God zou zijn
verbond met Izak oprichten. Het natuurlijke nakroost van
Abraham, Ismaël en de zonen van Ketura, bezat dus de
belofte niet. In Galaten 4:21-31 werkt de apostel deze
gedachte verder uit.
Met Hagar wordt dan het 'tegenwoordige Jeruzalem'
bedoeld, 'want dat is met zijn kinderen in slavernij en met
Izak wordt het ware zaad van Abraham bedoeld: 'En gij,
broeders, zijt, evenals Izak, kinderen der belofte'. Izak was
het beloofde kind (vers 9) en hij werd dus ontvangen en
geboren uit kracht van de belofte. Hierin was hij dus een
type van allen die in het nieuwe verbond voor het zaad van
Abraham worden gerekend, want dezen zijn wedergeboren
uit 'onvergankelijk zaad, door het levende en blijvende
woord van God' (1 Petr. 1:23). 'Door het geloof heeft ook
Sara kracht ontvangen om moeder te worden, en dat
ondanks haar hoge leeftijd, daar zij Hem, die het beloofd
had, betrouwbaar achtte' (Hebr. 11:11). Op deze wijze