Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

liggen zwaar op de maag, zoals we al op de loopplank merken.
Bij de poort van de haven heeft de portier nu gezelschap
gekregen van twee andere Indonesische heren. Samen
buigen zij zich over een flesje met een vloeistof die de
potentie zou vergroten. Hier kan Bouke eindelijk een van
de weinige Indonesische woorden kwijt die hij als zeeman
kende: mek-mek.
Nu op naar de Makassar-bar. Er blijken wel enkele eet- en
drankhuisjes te zijn voor de zeeman, maar een oude betjaman
kan ons vertellen dat de Makassar-bar niet meer bestaat,
het is nu een kantoortje geworden.
Inderdaad, we lopen er langs, het is een keurig handelskantoortje.
Een paar deuren verder gaan we een restaurantje
binnen dat er niet zo roze uitziet. Bouke is zeer aangedaan
door de emoties van het weerzien met het schip, en
ik door de pils. We bestellen saté en — om het af te leren —
nog enkele flessen bier, die ons hartelijk worden aange-
reikt door een aantrekkelijk meisje met moederlijke neigingen.
Ze zou misschien best willen als het mocht van
haar moeder die we ontmoeten op weg naar de wc, waar zij
aan een oud aanrecht bezig is met het in stukjes hakken van
prei.
Weemoedig, enigszins aangeslagen, zeg maar aangeschoten
stappen we een uur later in de Bemo terug naar het
hotel, waar we terstond in een droomloze slaap vallen.
Middagdutjes mogen gelukkig in Indonesië.