Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

kunnen de volgende ochtend weg.
In verwarring rijden we weer naar de vertrekhal. Jezus,
alle bagage is al met dat vliegtuig weg, we hebben alleen
een reserveluier voor Eric bij ons. Goddank zie ik de familie
Pungut bezig in te stappen in hun auto's, en vijf jaar
zangles werpt eindelijk haar vruchten af: ik kan ze nog bereiken
met een tarzankreet. Verschrikt komen ze aanrennen
en er ontstaat een gevecht tussen Lian en de Garudafunctionarissen,
dat ze glansrijk verliest. Door haar eigenmachtig
optreden aan de balie heeft ze ons op de verkeerde
plek ingeboekt en we stonden dan ook niet op de passagierslijst.
Aangezien alle passagiers aanwezig waren in de
vertrekhal heeft men het vliegtuig alleen bij wijze van formaliteit
aangekondigd, op het moment dat het zou vertrekken.
De Amerikaan maakt zich boos, loopt achter de balie en
gaat daar ruzie staan maken totdat hem op strenge toon
verzocht wordt zich te verwijderen. Hij eist dat de Garuda
zijn hotelkosten voor die nacht betaalt, maar dat vertikken
ze, en terecht.
Mopperend voegt hij zich weer bij ons en zwijgend vertrekken
we weer naar Surabaja. Lian zit kleintjes voorin en
maakt zich in Surabaja onmiddellijk uit de voeten, het aan
haar moeder en zusters overlatend om ons verder te vertroetelen.
Onze kamer in Pregolan is gelukkig nog vrij, we
worden als oude vrienden verwelkomd. Ik raad de Amerikaan
aan om hier ook zijn intrek te nemen, maar het blijkt
dat ze alleen nog een zeer dure kamer voor hem hebben.
`What?' roept hij verbaasd als hij de prijs hoort, 'you're killing
me with those prices!' en stapt boos weg. Het komt
slecht aan bij de zachtzinnige balie-meneer van het hotel
en ik heb spijt dat ik deze Vietnambeul op hem heb losgelaten.
De volgende ochtend lukt het beter, we zitten veiligheidshalve
al een uur voor tijd in de vertrekhal te wachten.
Lian mag als reisbureau-functionaris mee naar binnen,
maar Mama Pungut niet. Ze staat stil te wenen bij de deur.
Daar verdwijnt weer een stukje verleden uit haar leven, ze
heeft Maja nog gekend toen die een turf hoog was.
Ik begin me eindelijk, beter laat dan nooit, te schamen
voor mijn gevoel van ergernis, elke keer als ze ons met giften
overlaadde die we niet terug konden betalen.
Speciaal geneer ik me voor mijn wat koele reactie toen de
familie Pungut op een mooie zondagmiddag helemaal
naar Malang kwam rijden om ons een pakket stevig bij elkaar
gebonden levende krabben te brengen, die met gemene
oogjes naar ons keken en die we direct na hun vertrek
weggaven.
Op goede bedoelingen mag je niet knorrig reageren, en