Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

kambing (geitenprutje) en andere lekkernijen. Tussen de
openingen van het zeildoek worden we aangeroepen, 'Hey
miester!', maar ik durf nog niet en we lopen in stevige pas
verder.
's Avonds laat is de temperatuur redelijk aangenaam.
Allebei hebben we vooral zin in een koel pilsje en we lopen
door in het volste vertrouwen dat we wel een café zullen
tegenkomen. Een groot misverstand, drinktentjes zijn
schaars in Indonesië. Er zijn eethuisjes en langs de weg kun
je altijd wel een frisse dronk krijgen, maar voor de echte
bars moet men zijn in de toeristische hotels of in de 'nite'clubs.
Moegelopen en geheel uitgedroogd nemen we ten slotte
toch maar plaats in een eethuisje langs de weg, eten een
zoetig vleesgerecht en spoelen het weg met een mierzoete
frisdrank.
Tegen twaalven bereiken we het hotel weer en ik meld
me in de grote kamer, waar Maja nog steeds bezig is de telkens
uit het bed kruipende kinderen horizontaal te krijgen.
Ik neem de wacht over en zit vier uur later nog eindeloos te
roeren in de grote pot met Drinkbaar Water die ik ben gaan
aanleggen toen de laatste slok hotel-thee op was: één pilletje
per liter water, roeren tot het opgelost is (het is alsof je
een steen smelt), dan een ander pilletje erbij, een halfuur
wachten en je hebt Drinkwater.
Om halfvijf beginnen de eerste hotelgasten zich te mandiën
in de openbare mandikamer die aansluit op ons luxe
privé-plekje. De kinderen slapen eindelijk, zodat ik ook
kan gaan liggen. Ik slaap door alles heen tot negen uur. Het
is al buitengewoon warm en iedereen behalve ik blijkt gestoken
te zijn door het kleine restant muskieten dat nog in
Jakarta aanwezig is. De vermoeidheid begint ons langzamerhand
parten te spelen, maar het is nog maar een klein
rukje: een paar uur rijden naar Bandung, waar we een
maand zullen doorbrengen.
Buiten onze kamer is een klein terrasje met uitzicht op een
hoge muur. Op het tafeltje heeft een zorgzame hand een
verse pot thee neergezet en per persoon een dubbele boterham.
Ik open er één en zie het hartverwarmende tafereel
van een beperkt aantal chocolade-hagelslagjes die zorgvuldig
op afstanden van een halve centimeter van elkaar gelegd
zijn. Prima, dit is het soort zuinigheid dat ik verwacht
had en waar ik geheel op ingespeeld ben, te meer omdat ik
nooit ontbijt. Het brood ziet er overigens prachtig uit, heel
anders dan ik me van vroeger herinner. Twintig jaar geleden
zaten er altijd piepkleine torretjes in het deeg, die bij
het bakken bruine vlekjes gaven met een klein lijkje in het
midden. Je was per boterham toch wel een paar minuten