Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

Bandung IV, dood van een haan
Kippen en hanen hebben nooit mijn sympathie gehad.
Domme beesten die onnodig haastig en angstig heen en
weer rennen, terwijl ze elkaar voortdurend met waakzaam
oog en klokklok-geluidjes in de gaten houden.
Maar in Bandung was een haan van koninklijke proporties.
Geen patser, geen poen, maar een rustig en waardig
beest dat zich zonder zichtbare angst vlak bij de mensen
waagde als dat nodig was om voedsel te bereiken. Zodra hij
iets eetbaars gelokaliseerd had stootte hij een kort commando
uit, waarna de hen in een gebogen rush met haar
kinderen kwam aanzetten. Af en toe nam hij zelf een hapje,
maar meestal vergenoegde hij zich ermee het groepje te bewaken
en stukjes voor de kleintjes klaar te leggen.
Hij kon tevreden rondwandelen met een kuikentje op
zijn rug, voor mij iets geheel nieuws.
De kolossale achtertuin waarin ons paviljoentje lag,
werd bewerkt door drie jonge jongens, die de hele dag bezig
waren het wakend oog van mevrouw te ontlopen. Met
veel sympathie zagen we toe hoe ze urenlang vruchteloos
bezig waren om de op benzine lopende grasmaaier aan de
gang te krijgen. Het apparaat stond dan midden op het gazon,
het drietal eromheen, geïnteresseerd kijkend naar alle
onderdelen. Af en toe trokken ze aan het startkoord, zonder
succes. Als na enkele uren de goede wil getoond was, sleepten
ze het apparaat weer naar de goedang en verdwenen
achter ons huisje om een krètèksigaretje te roken.
Op het heetst van de dag zag ik ze een keer bij de heg
staan die onze tuin van de buurtuin scheidde, in gesprek
met de belendende tuinman. Na een uurtje kletsen kwa-
men ze terug. Een van de jongens droeg de haan naast zijn
lichaam, zodat het vanuit het hoofdgebouw niet te zien was.
Hij slingerde het beest over een tak van de djamboeboom
voor ons paviljoen en riep onze baboes.
Ik kwam dichterbij, de haan was morsdood. Ogen dicht,
uiterlijk ongeschonden, maar uit zijn snavel druppelde
bloed. Van de discussie kon ik weinig volgen, Odda deed
zenuwachtig en distantieerde zich snel, Atting was zeer
geïnteresseerd. Binnen enkele minuten had ze onze maaltijd
klaar, een uitzonderlijk verschijnsel, en even later vertrokken
beide gedienstigen. Atting had de haan in haar tas,
de tuinjongen begeleidde hen naar de achteruitgang waar
hij de sleutel van had. Er werd duidelijk op onze discretie
gerekend, het dier was een ongeluk overkomen, en het zou
onzin zijn om de mevrouw van het hoofdgebouw te wekken
voor zoiets onbenulligs.