Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

kind op haar rug naar ons toe en laten hun stompjes, blanco
ogen en smalle baby zien.
We doen wat vrijwel alle toeristen in dergelijke gevallen
instinctmatig doen, de ellende snel ontvluchten. Haastig
kopen we kaartjes en gaan de beschermende ruimte van de
dierentuin in, toch wel beschaamd om onze reactie. Het
gaat niet om het geld, zo'n schrikreactie komt voort uit
angst voor het leed van anderen. Ik beloof mezelf dat ik bij
terugkeer geld klaar zal hebben, niet te veel natuurlijk, ik
moet eens kijken of ik wat muntjes bij elkaar kan scharrelen.
De dierentuin is niet alleen warm, maar werkelijk bloedheet,
Jogja ligt dan ook een paar honderd meter lager dan
Bandung. Het benedengedeelte van de dierentuin is een
soort park zonder meer, met een grote ommuurde vijver
waarin bootje gevaren kan worden. Het is niet druk, een
kleine mollige Indonesische vader met melancholieke
ogen peddelt er rond met twee opgedirkte dochtertjes van
zo'n tien a twaalf jaar. Hij is volledig gekleed in nette broek
en mooi wit overhemd met das, de kinderen in zondagse
jurkjes en met een strik in het haar, een fin de siècle-tafereel.
Ondanks zijn inspanningen ziet hij er fris en droog uit.
Ik daarentegen ben alweer kletsnat als we nog geen honderd
meter in de zon hebben gelopen en word daar even
korzelig van als altijd. Het natte shirt plakkend aan mijn
bovenlijf, duw ik Eric voort in zijn opvouwbaar wandelwagentje.
Vooral moeders zie je een verraste blik in hun ogen krijgen:
verdomd, dat is nog eens handig. Men draagt hier de
kinderen altijd, op de arm of in een slendang op de rug.
We trekken veel aandacht weg van de dieren, en dat is
begrijpelijk want de dierentuin stelt niet veel voor: grauwe
beesten in grauwe kooien of ommuurde kale veldjes.
Meer iets voor woestijnratten. Vanzelf ga ik ook naar de
mensen kijken en onder een boom zit een replica van Indra
Kamidjojo in zijn glansrol van de dronken regent uit De
stille kracht: hetzelfde uitgebeende gezicht met de starende
ogen waarvan het wit door ouderdom bedorven is, ook een
prachtige sarong aan en zo'n kunstig gevouwen ding op het
hoofd. Naast hem, maar iets op een afstand, zit een dierentuinverzorger
die eerbiedig naar hem op praat. Een paar
meter verderop enkele vrouwen in prachtige kleding.
`Dat zal wel een belangrijk persoon zijn,' veronderstelt
Bouke.
`Nou, als hij écht belangrijk was, zou die man niet naast
hem durven zitten, denk ik.'
Ik zeg het zonder nadenken, maar misschien is het wel
zo.
Als we langs hem lopen kijkt hij naar ons. Zien we iets