Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

Van Malang naar Bali
Na een maand Malang moeten we weg, de toeristenplicht
roept. We doen een week over het afscheid nemen van dit
stadje, dat ons dierbaar geworden is.
Het is net vliegertijd geworden en op een brede boulevard
achter ons huis zijn elke middag de jongetjes ermee
bezig. Er wordt gebruik gemaakt van staartloze vliegers die
zeer wendbaar zijn en triomfantelijk duikvluchten kunnen
afwisselen met fiere luchtbeklimmingen.
Zodra er twee bij elkaar in de buurt komen ontstaat het
gevecht. De vliegers zijn bevestigd aan glasdraad, dun touw
dat door een mengsel van lijm en gestampt glas is gehaald.
Door over het draad van de tegenstander te duiken en plotseling
aan te trekken kan de draad stukgesneden worden.
Het is een spannend gezicht om de vliegers te zien positie-
kiezen en schijnbewegingen te zien maken. En dan
ineens is een aanval geslaagd, de draad is stuk, de verliezer
begint mistroostig het restant op te rollen en kijkt zijn
eigendom na dat hoog in de lucht stuurloos wegdrijft op de
wind, een prooi voor jongetjes elders in de stad, want wie
zo'n vlieger (of het eraan hangende draad) het eerst pakt
mag hem hebben.
Afscheid ook van het brood van Ender & Haug dat ons dagelijks
wordt bezorgd, keurig verpakt en met een vetvrije
banderol waarop netjes de firmanaam is gedrukt. Ender &
Haug, in het begin van de jaren dertig opgericht en still
going strong, elke Surabajaan en Malanger kent de naam
van vroeger.
En voor de zoveelste maal op naar Surabaja. We hebben
besloten toch maar naar Bali te gaan, géén poging te doen
om het `echte Bali' te ontdekken (we zijn bekaf van het
sjouwen met de kinderen), maar rustig ergens aan het
strand te gaan zitten. Maar eerst moet het visum even geregeld
worden, want onze verblijfsvergunning van drie
maanden loopt af. In Bandung hebben we twee maanden
verlenging gekregen op ons normale toeristenvisum van
één maand. Dat ging erg makkelijk, vooral omdat oma D.
de 'immigration officer' kende, zodat we binnen een paar
uur ons stempeltje hadden en geen cent meer dan de officiële
prijs hoefden te betalen.
Voor alle zekerheid zijn we halverwege ons Malangse
verblijf al een keer naar Surabaja gereden waar de immigratieambtenaar
ons uitlegde dat we veel te vroeg waren.
Een visumverlenging kwam pas aan de orde als de termijn
bijna verstreken was. Maar kunnen we zeker zijn van verlenging,
vroegen we, want anders moeten we zo langzamerhand