Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

oven zijn hoofd gaat kipassen. Geleidelijk aan valt hij in
slaap, maar als Maja het waaieren overneemt breekt de hel
weer los, totdat de oude vrouw opnieuw aan de slag gaat.
Het lijkt de Stille Kracht wel.
Met zo'n menigte aan boord (voornamelijk Australiëgangers)
is het een voortdurend geloop en gedraaf van stewardessen,
ook al omdat we tegen de zon in reizen en de
maaltijden dus wonderlijk snel na elkaar volgen. Prompt
een halfuur na het verstrekken van drankjes en voedsel verzamelt
zich een kleine menigte bij de toiletten. Wij zitten er
pal voor en ik maak me nuttig door de niet zelden in hoge
nood verkerende reizigers van het ene toilet naar het andere
te dirigeren, want wonderlijk genoeg heeft het rechter
toilet veel meer aanhang dan het linker.
Als eindelijk de kinderen slapen en ik mijn stoel achterover
laat zakken om ook een dutje te proberen, vindt de
luchtvaartmaatschappij het tijd worden om een film te pro-
jecteren op de achterwand van de toiletten, vlak voor mijn
neus. Ik heb geen koptelefoon gehuurd en zit twee uur lang
sprakeloos te kijken naar dansende en springende figuren
die een authentiek beeld geven van het Engeland uit de negentiende
eeuw, zoals we dat allemaal kennen. Al met al
krijg je tijdens zo'n lange nachtreis het gevoel dat het hoog
tijd wordt om dit soort tochten anders aan te pakken: geef
alle passagiers een spuitje zodat ze in diepe slaap vallen, leg
ze keurig in rekken boven elkaar en lever ze in containers af
op de plaats van bestemming. Je kunt via zo'n stapelsysteem
veel meer lichamen kwijt dan nu mogelijk is en het
spaart stewardessen en al dat rondgesjouw met eten en
drinken. Ook het hijacken is dan meteen afgelopen. Een
spuitje is misschien niet helemaal zo gezond, maar een etmaal
nerveus wakker zijn in een vliegtuig evenmin.
Als we in Singapore aankomen is het al laat in de avond,
terwijl we eigenlijk nog met de middag bezig zijn. Paspoorten
en medische papieren worden grondig bekeken en
metgezel Bouke wordt uit de groep gehaald. Zijn haar is te
lang en hij moet zijn paspoort inleveren in ruil voor een visum
van één dag.
Zorgelijk lopen we achter hem aan naar de douane. Als
ze hier al zo beginnen, wat moeten we morgen dan niet een
last krijgen in Jakarta. Er is geen sprake van dat Bouke zijn
haar zal inkorten, want als zoiets móét wordt het gauw een
prestigekwestie. In gedachten zie ik ons al uit solidariteit
mee terugkeren naar het koude Nederland, wat natuurlijk
een warm gevoel van binnen geeft, maar toch puur zonde
van het geld zou zijn.
De douane-ontvangst in Singapore doet al even onaangenaam