Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

De Bromo
Al vanuit Bandung werd ons aangeraden toch beslist de
nachtelijke tocht naar de zandzee van de Bromo te maken,
ook in Midden-Java werd ons deze krater warm aanbevolen
en nu we in Malang zijn, niet meer dan zo'n honderd
kilometer van dit fenomeen verwijderd, moeten we er aan
geloven.
Om elf uur 's avonds kruipen we de gehuurde wagen in.
Naast de chauffeur zit de eigenaar, wiens rol ons niet duidelijk
wordt. Vermoedelijk rijdt hij alleen mee om er zeker
van te zijn dat hij de kostbare auto terug zal zien. Hij
spreekt wat Nederlands, maar niet zonder nodeloos gelach:
heeft u iets te drinken bij u, hihihi? Na drie uur rijden door
een steeds zwartere duisternis, waarin we spiraalsgewijs de
berg op kruipen, arriveren we in het bergdorp dat bij de top
ligt.
Het is inderdaad kil, zoals ons al van diverse kanten
voorspeld was. Ik verbeeld me zelfs te zien dat we wat
ademdamp uitstoten. Er is gemompel om ons heen in het
donker, hier en daar flitsen flashlights aan en uit. Boven
ons hoofd staat een glasheldere zwarte hemel met ontelbare
roerloze sterren. Dit zou het moment moeten zijn waarop
je de aanwezigheid van een hoger Opperwezen als het
ware zou moeten kunnen proeven in de oneindigheid van
het heelal. Volgens ex-stuurman Bouke staan de sterrenbeelden
net andersom als in Holland. Het maakt me niet
ongerust. Benauwder ben ik voor de tocht op paarden die
nu gaat volgen. Eerst moeten we ons registreren bij het
dorpshoofd, naam, huisadres, beroep, nationaliteit en het
eeuwige paspoortnummer. We hebben ons paspoort niet
bij ons en maken ons, als echte gezagsgetrouwe Hollanders
meteen ongerust: mogen we nu niet verder? De oplossing
wordt ons steels aangegeven, we kunnen elk nummer opschrijven
dat ons in gedachten komt.
Briesen en hinniken kondigt de paarden aan. Het mijne
wordt beteugeld door een klein jongetje dat allang in bed
had moeten liggen en mij met hoge ongeruste stem iets toeroept
waarvan ik alleen het bekende `miester' versta. Maja
en Bouke zijn al opgestegen en met onverwachte snelheid
in het duister verdwenen. Ik stap ook maar op de stijgbeugel
en beland op de nek van het paard, dat onmiddellijk
briesend begint te steigeren. Groot gejammer van het jongetje
brengt hem tot rust en ik kom geschokt overeind.
Vroeger, toen ik nog jong was, reed ik door Trètès met losse
handen en klapte met de zweep in de lucht, terwijl het
paard voortgaloppeerde. Nu ben ik een ruim tachtig kilo