Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

Laatste blikken
Jakarta heeft niet zo gek veel toeristische attracties, is onze
stellige indruk na het bestuderen van de beschikbare lectuur,
en onze tochten hebben ons ook alleen maar een indruk
gegeven van een stoffige, drukke, bloedhete en zwaar
overbevolkte stad. Voor de kenner zullen er natuurlijk wel
rustieke en fraaie plekjes zijn, voor ons blijft het Rotterdam
in het kwadraat en het spijt ons dan ook niets dat we al na
drie dagen weg moeten.
Wel bezoeken we nog het oude stadhuis, gebouwd in
1710 en nu geheel gerestaureerd. Het ligt in het oude centrum
van de stad, een prachtig gebouw van twee verdiepingen,
verbonden door een fraaie houten trap. De zware
vloerbalken maken een zeer authentieke indruk en de zalen
zijn in stijl ingericht met oude stoelen en tafels, vazen
en schilderijen. In een van de kleinere kamers hangt een
uitgebreide serie portretten van Gouverneurs-Generaal
van `India', enge boeventronies soms.
Een kleine handleiding zou niet overbodig zijn, maar bij
de ingang kunnen alleen kaartjes gekocht worden, er zitten
twee jonge mannen die ostentatief geen informatie geven,
misschien ook niets weten. Toch, het is al heel wat dat in
een gedekolonialiseerd land nog zoveel aandacht voor het
verleden is dat men er zo'n museum voor inricht.
Volgens onze gegevens zijn we hier in de oude wijk van Batavia
en we stappen dapper in de richting van Pasar Ikan
(Vismarkt), waar nog oude pakhuizen te zien zouden moeten
zijn, een ophaalbrug, een tolhuis en een logement. Veel
ouds merken we onderweg niet op, allemaal bankgebou-
wen en kantoren die er hooguit zo'n vijftig jaar staan. Het is
twaalf uur, de zon staat op haar hoogst en we komen regelmatig
mensen tegen die `kassian' roepen (zielig) als ze Eric
zien zitten in het kinderwagentje. Opnieuw heeft niemand
medelijden met de zwoegende en de geheel doorgezwete
vader.
Pasar Ikan ligt verder dan we op grond van de kaart konden
vermoeden — Jakarta is gigantisch — en als Marco per
ongeluk een snoepje dwars inslikt en van pijn begint te gillen,
staan we op het punt de expeditie te beëindigen. Maar
het harde object bereikt ten slotte toch zijn maag, hij kalmeert
en we houden een helitjak aan om ons het resterende
stukje te laten rijden. De man vraagt zo'n belachelijk bedrag
dat ik het korzelig laat afweten, nog een paar maanden
langer in dit land en we zouden ons net zo afdingerig
gedragen als iedereen hier dat doet.
Een half dozijn mensen heeft de discussie gevolgd en