Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

snel dat er aan ons geen eer te behalen valt. Even later komt
een krantenjongen binnen, door Engelse ziekte heeft hij
één dun been waarmee niet te lopen valt. Op zijn hurken
schuifelt hij bliksemsnel van de ene tafel naar de andere,
slaat een korte blik op ons en passeert ons zonder zijn waar
aan te bieden. Marco kijkt gefascineerd toe, nog nooit heeft
hij iemand zo raar zien `lopen'. Even lijkt het erop alsof hij
het ook gaat proberen, maar we kunnen hem goddank
afleiden.
In een hoek van het restaurant staat een tv-toestel. Het
geluid is afgezet, we zien een parade, close-ups van commanderende
officieren worden afgewisseld met totaaloverzichten
van de stram in het gelid staande manschappen.
Ik heb tevoren moeizaam een aantal Indonesische zinnetjes
bedacht voor het verrichten van de bestelling, maar het
is niet nodig want de kelner schuift een notitieblokje voor
me waarop ik met potlood de bestelling kan schrijven, en
gaat daarna op een paar meter afstand staan wachten.
Ik voel me een beetje teleurgesteld, is het zo opzichtig
duidelijk dat we de taal niet beheersen? Later blijkt dat het
vrijwel overal de gewoonte is dat de klant zelf zijn bestelling
opschrijft, eigenlijk niet zo'n gek idee want het voorkomt
misverstanden en later krijg je je eigen papiertje weer voor
je neus, nu als rekening.
Om tien uur 's avonds zijn we weer terug en leggen de kinderen
in bed, waar ze ogenblikkelijk weer van af kruipen.
Wat wil je, ze zijn ook dolgedraaid. We komen tot de conclusie
dat het goed zou zijn als een van ons tweeën vertrekt.
Maja blijft liever achter en ik por Bouke op om een avondwandeling
te maken. Via het piepkleine kaartje dat we hebben
stippelen we een route uit en gaan op pad. We moeten
ons ergens midden in de stad bevinden, maar daar valt niet
veel van te merken. De wegen zijn donker en vol kuilen en
pas als we op een hoofdstraat uitkomen merken we enig
leven. Een paar meisjes nodigen de buitenlandse heren
vriendelijk uit om intiem kennis met hen te maken, de ene
betja na de andere passeert ons met de vraag of we mee willen
rijden. De bestuurders reageren ongelovig als we zeggen
dat we willen wandelen, één blijft minutenlang hardnekkig
naast ons rijden terwijl hij af en toe een honend gelach
uitstoot en zijn collega's onverstaanbare maar vermoedelijk
niet zo vleiende commentaren over ons toeroept.
We stappen over op straat slapende lichamen heen en
komen in een eethuisjesstraat terecht. Op het trottoir zijn
met zeildoek kleine ruimten afgeschermd, waarachter felle
olielampen branden. Heerlijke geuren bereiken ons, sop
buntut (staartsoep), sop kaki sapi (soep van ossepoot), gulai