Vanonder de koperen ploert - Hans Vervoort

maken, maar uiterst vergenoegd vanuit hun beschutte platje
de grote plas gadeslaan.
Omdat we opzien tegen het weekend, met zijn invasie
van dagjestoeristen uit Malang en Surubaja, hebben we tevoren
besloten dat we zaterdag zullen vertrekken. Lian is
teruggekeerd naar Surabaja, we moeten dus vervoer zien te
krijgen. En dan is Indonesië toch een fijn georganiseerd
land. Twee dagen tevoren gaan Bouke en ik naar de grote
weg, zetten ons op een omgevallen boomstam en wachten
op de dingen die komen gaan. Na enkele minuten nadert
een Colt, het merk opelet dat hier het personenvervoer tussen
de plaatsen verzorgt. We steken onze hand op en de wagen
stopt. Acht passagiers kijken vol belangstelling toe, als
we de onderhandelingen met de bijrijder en manager openen.
We willen naar Malang, zeggen we, zaterdag om twaalf
uur, kan dat?
Charteren?
Ja, inderdaad, dat is wat we in gedachten hebben.
Een kort overleg met de chauffeur volgt. Dat kan wel,
maar wat hebben we ervoor over?
Vijfduizend roepia, zeggen we. De bijrijder schudt ongelovig
zijn hoofd, zo'n belachelijk bedrag heeft hij nog van
zijn levensdagen niet vernomen. Nou wat moet het dan
kosten, vragen wij op onze beurt. Twaalfduizend, zegt hij.
We laten merken dat we ons lachen maar met moeite
kunnen verbergen. Als we onszelf weer onder controle hebben,
vertellen we hem dat we een dergelijk bedrag nimmer
zullen betalen.
Nou goed, wat hebben wij dan in gedachten?
Vijfduizend, herhaal ik trots.
Nee, nou even serieus, dat kunnen we niet menen.
Bouke en ik overleggen met elkaar, nemen opzichtig een
finaal en definitief besluit en opperen zesduizend roepia.
De bijrijder zucht even, de passagiers kijken glimlachend
toe. Van zijn kant wil hij beslist niet onredelijk zijn,
tienduizend roepia, dáár dan, en lager wil hij beslist niet
gaan, want de chauffeur voelt er toch al zo weinig voor.
De passagiers blijven glimlachen, wij zitten rustig op de
boomstam en de bijrijder heeft op de treeplank plaats genomen.
Langzamerhand beginnen we in de ban te geraken
van het tawarspel, te meer omdat we toch al ruim boven de
prijs zitten die gebruikelijk is, en het er dus alleen maar om
gaat zo min mogelijk te veel te betalen. De chauffeur gaat
een steeds belangrijkere rol spelen in de onderhandelingen
want — zoals de bijrijder ons meedeelt — hij is een type dat
gehecht is aan zijn natje en droogje, en zo'n lange rit naar
Malang trekt hem helemaal niet. Als we ons bod nou nog